بررسي همبستگي بين بيان تصويري و خشونت كلامي: مطالعه موردي 5 كاريكاتور برگزيده هشتمين دوسالانه كاريكاتور تهران

A Study on the Correlation between Visual Expression and Verbal Violence: Case study of 5 Selected Caricatures of Tehran’s 8th Caricature Biennial

خشونت از رفتارهايي است كه مي‌تواند در كلام افراد و در غالب ناسزا، تهديد، تحقير و غيره در تعاملات اجتماعي حضور پيدا كند. از طرفي ديگر كاريكاتور را مي‌توان از ابزارهايي تلقي كرد كه براي بيان و انتقال آسيب‌هاي رفتاري، فردي و اجتماعي مورداستفاده قرار ‌گيرد. پژوهش حاضر به دنبال ‌‌اين است كه با بررسي كيفي و موردي با استفاده از ابزارهاي دلهايمز، توانايي‌‌ اين ابزار براي انتقال مفهوم خشونت كلامي‌به افراد را بررسي نمايد و با يافتن همبستگي بيان تصويري و بيان نوشتاري، تفاوت‌ سبك بياني ‌در موقعيت‌هاي تصويري مختلف و بين پاسخگويان زن و مرد را بيابد. پژوهش حاضر نتيجه ميگيرد كه كاريكاتور مي‌تواند برانگيزاننده خشونت كلامي‌ باشد. افراد همبستگي بين تصوير و كلام را مي‌يابند و با سبك‌هاي متفاوتي، آن را در كلام خود منعكس مي‌كنند.

Aggression is one of the behaviors which can appear in people’s action and or speech, finding the form of verbal insults, threats, degrading and so forth. At the same time, caricature is one of the forms of art, vastly used to convey behavioral, individual, and social mistreats. This study refers to 5 caricatures to research on the capability of caricatures to convey verbal violence and to find different norms of expressing verbal violence among men and women, using Dell Hymnes’ model of speech and discourse analysis. This qualitative case study examines the responses of 20 examinees, with half of them being men and the other half being women, through descriptive-analytic questionnaires. The answers are then analyzed, using Dell Hymnes’ model. It concludes that caricature is an achieving medium to convey massages of verbal violence and a correlation is found between visual expression and written language, with different norms being varied based on genders and the situation illustrated in the caricatures.