استقلال شرط داوري

داوري يكي از طرق خصوصي حل و فصل اختلافات مي باشد كه صلاحيت و مشروعيت داوران در امر رسيدگي به موجب توافق و تراضي طرفين در سندي به نام « موافقت نامه داوري» حاصل مي شود. اين موافقت نامه مي تواند در قالب يك« قرارداد داوري» مستقل و يا به صورت « شرط داوري» در ضمن قرارداد اصلي باشد. شرط داوري در زماني مورد توافق قرار مي گيرد كه نه تنها اختلاف و نزاعي در بين نيست بلكه ممكن است هيچ گاه رخ ندهد. بر اساس شرط داوري دو طرف قرارداد توافق كرده و متعهد مي‌شوند كه در صورت بروز اختلاف، آن را از طريق داوري و خارج از دادگاه حل كنند و به دادگستري رجوع نكنند. استقلال شرط داوري از قراردادي كه در آن درج مي‌گردد، از جمله پرسش‌هايي است كه همواره موضوع بحث بوده است. سؤال اين است كه آيا شرط داوري كه ضمن قرارداد اصلي آمده از قراردادي كه بدان تعلق دارد، مستقل است يا از حيث اعتبار و بطلان تابع قرارداد اصلي است؟ اگر شرط داوري مستقل و جداي از قرارداد اصلي باشد، از نظر وجود، اعتبار و نفوذ تابع قرارداد اصلي نخواهد بود، و اگر شرط داوري از شرايط ضمن عقد باشد تعهدي فرعي است و تابع قرارداد اصلي بوده و نمي تواند مستقل از آن باشد و در نتيجه وجود و اعتبار آن بستگي به قرارداد اصلي دارد. و اينكه آيا داوران صلاحيت دارند در مورد صلاحيت خود تصميم بگيرند و طرفين با توافق بر داوري مي توانند اين صلاحست را بر داوران بنمايند؟ بنابراين استقلال يا عدم استقلال شرط مي تواند آثار مهمي را ايجاد نمايد.