تحولات اندازه گيري در گزارش گري مالي در سطح جهان

اين مقاله سير تحولات در ايجاد و توسعه روش هاي اندازه گيري در گزارش گري مالي از زمان انتشار مجله اباكاس [1] در سال 1965 تاكنون را مورد بررسي قرار مي دهد. اين بررسي ها بيشتر بر روي روش هاي خاص اندازه گيري دارائي ها و بدهي هاي انفرادي معطوف شده و كمتر به روش هاي انتخاب واحد اندازه گيري (از جمله حسابداري تورمي) يا مفاهيم حفظ سرمايه (در اندازه گيري سود) پرداخته است. تغييرات در نحوه عمل و استانداردهاي گزارش گري مالي نسبت به تحولات در پژوهش هاي دانشگاهي چشم گير هستند. اين مسئله فرآيندي دوطرفه است: پژوهش ها در سايه مشكلات بوجود آمده در عمل به ويژه مشكلات مربوط به استانداردها ايجاد شده و نتايج پژوهش ها باعث تغيير در محيط عملي حسابداري شده است. قابل ذكر است كه هم پژوهش ها و هم تلاش در توسعه عملي آن ها تحت تأثير حوادث مهم در اقتصاد جهاني قرار گرفته اند. بويژه تورم 1970 و بحران مالي جهاني كه در سال 2007 شروع شد بر اين فرآيندها تاثيرات چشم گيري گذاشته است. در اين ميان، معيار بهاي تمام شده تاريخي موقعيت خودش را به عنوان روش اندازه گيري غالب در عمل حفظ كرده، اما در فهم و عمل پيشرفت قابل توجهي در اندازه گيري معيار ارزش جاري ايجاد شده است اگرچه ضروري است معيار ارزش جاري جايگزيني (بويژه ارزش هاي ورودي به عنوان نقطه مقابل ارزش هاي خروجي) بيشتر از سوي تدوين كنندگان استانداردها بوسيله پژوهش هاي دانشگاهي مورد بررسي قرار گرفته و حمايت شوند.