تحليل عوامل محيطي مؤثر بر احساس امنيت در بافتهاي فرسوده شهري (مطالعه موردي: محله فلعه آبكوه، مشهد)

يكي از اهداف برنامه ريزي شهري، حفظ ايمني و آرامش است كه از طريق گسترش امنيت كالبدي حاصل مي شود. بر اين اساس بايد محيطهاي انسان ساخت ، بدان گونه طراحي شوند كه از ظرفيت كافي جرم خيزي برخوردار نباشد. با معماري و طراحي درست محيط علاوه بر كاهش فرصت براي جرم، ميتوان بر كيفيت زندگي نيز افزود. به همين دليل سالانه هزينه هاي هنگفت و سرمايه هاي مادي فراواني صرف تأمين امنيت شهرها شده است. در اين ميان بافتهاي فرسوده به دليل عدم طراحي مناسب و از بين رفتن حس تعلق و ديگر عضلات خاص خود زمينه لازم براي آسيبهاي اجتماعي از قبيل عدم امنيت فراهم آورده اند. هدف از تحقيق حاضر سنجش امنيت محيطي در بافتهاي فرسوده و ناكارآمد شهري با رويكرد مخاطب محور ميباشد. بدين منظور محله آبكوه كه داراي بافتي قديمي، فرسوده و جرمخيز در منطقه 1 كلانشهر مشهد قرار گرفته و نتوانسته خود را محيط پيرامون وفق دهد، به عنوان محدوده مورد مطالعه انتخاب گرديد. روش تحقيق حاضر از نوع توصيفي - تحليلي مي باشد . جمع آوري اطلاعات با استفاده از مطالعات كتابخانهاي و مشاهدات ميداني و همچنين استفاده از ابزار پرسشنامه و انجام تحليل آماري در محيط نرم افزار SPSS صورت گرفته است. نتايج تحقيق حاكي از آن است كه منطقه سكونت در احساس امنيت نقش مؤثري دارد و رضايتمندي ساكنين از وضعيت امنيت محيط در بافت فرسوده قلعه آبكوه به دليل عدم اصول طراحي، دارا بودن فضاهاي ناامن و ديگر عوامل محيطي در سطح پاييني قرار دارد.