تحليلي بر ايده‌ي«تجربه معنوي خودگرا» با نظر به يُگه و مديتيشن

«تجربه معنوي خودگرا» آگاهي بي‌واسطه فرد از حالات، ويژگي‌ها، قابليت‌ها و توانايي‌هاي دروني خويش است كه توامان با تجربه فعاليت‌هايي كه ريشه در غرق‌شدن در بي‌فكري و تعمق در ذات خويش داشته، به شكل كاملا دروني و فردگرايانه ظهور مي‌كند. نمود بيروني اين تجربه از واكاوي يُگه و مديتيشن بر محوريت درك خودبنيان فرد به دست مي‌آيد كه يكسره با نگاهي ابزارگونه به تحصيل خودآگاهي و آگاهي‌دروني نايل مي‌آيد. نگارنده در اين مقاله ناظر به دغدغه انسان‌گرايي در جذب بصيرت‌هاي تجربه‌ديني نشان مي‌دهد كه لازمه چنين تلاشي در روطه عمل، به ظهور تجربه معنوي خودگرا مي‌انجامد. اين تجربه جديد و ملموس كه با تحليل سه مفهوم تجربه، معنوي و خودگرا تشريح مي‌شود به شكل خارجي در استقبال بي‌نظير انسان معاصر از يُگه و مديتيشن رخ داده است. در واقع، اين استقبال كه ريشه در انتظاري كاركردگرايانه دارد خواهان تجربه درون‌نگرا و تامل دروني، كسب احساس تماميت‌يافتن خويش، رشد و ارتقاء ابعاد وجودي فرد، كسب نيروي دروني، خودپويايي و خودشكوفايي معنوي، كسب احساس مقدس بودن، شادابي جسمي و روحي، تحصيل آرامش و .... است. اين ماهيت نگاه انسان‌گرايانه بر تعاليم سنتي است در باب تجربه‌ديني كه در عمل منجر به ظهور «تجربه معنوي خودگرا » شده است.