بينامتنيت قرآني در اشعار پايداري علي معلم

علي معلم شاعرِ متعهدِ معاصر، با نگرشي به مضامينِ قرآني، زواياي دروني ذهن و چشم اندازهاي بيروني جهان را در اشعار خود به خوبي نمايانده استو غالبِ اشعارش را تحتِ تعاليمِ ارزشمند قرآن سروده است. هدف در اين نوشته،بررسي كاربرد انواع شگردهاي بينامتنيت در شعر علي معلم دامغاني است. روش پژوهش توصيفي و تحليلي است. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه علي معلم به مفاهيم و مضامين قرآني اشراف كامل دارد و مبناي انديشۀ او، بر مفاهيم برگرفته از قرآن كريم و احاديث شريف نبوي استوار است.كاركرد آيات قرآن در اشعار وي با كمترين تغيير در حوزه ي واژگان و معاني صورت گرفته است و او در اين تعامل از شكل سطحي روابط بينامتني بهره برده است. نتايج آماري حاكي از آن است كه بيشترين شكل روابط بينامتني از نوع تناص مستقيم يا آشكار و روابط ميان آن بيش تر از نوع نفي جزئي(اجترار) و گاه نفي متوازي(امتصاص) مي_باشد كه شاعر با اندك تغييري در متن حاضر در تعامل با قرآن است. دراين تعامل معمولاً معناي واژگان و عبارات با متن غائب )قرآن( موافق و هماهنگ است.