بررسي شيوه هاي روايت و زاويه ديد در مجموعه داستان «داستان‌هاي شهر جنگي» نوشته حبيب احمد زاده

روايت همچون جنبه هاي درهم بافته اي از متن است كه دوشادوش زبان، از مهمترين حوزه هاي نظرية ادبي به شمار مي روند. روايت شناسي، دربارة شيوه هاي گوناگون بيان رويدادها و تحليل انواع ادبيات روايي نظير رمان، داستان كوتاه و حماسه به بحث مي پردازد. هر يك از اين شيوه ها، متن ادبي را از زاويه ايي متفاوت بررسي مي كند. شناخت روايت در نقد و تحليل داستان و عناصر داستاني و همچنين در فرايند آفرينش داستان غير قابل انكار است. زاويه ديد نيز به نويسنده اين امكان را مي دهد كه جهان داستان را از نظرگاهي كه مي پسندد ديده و بر خواننده اثرش عرضه دارد. پژوهشگران از راه روايت شناسي داستان، ساختار و مناسبات دروني نشانه ها را –كه گاه جان مايه اثر است- در متن باز مي يابند. در اين مقاله كوشيده شده است با توجه به اهميت ادبيات داستاني با موضوع جنگ تحميلي و فقر نگاه تخصصي به آن، بررسي روايت و زاويه ديد در چهار داستان از مجموعه داستان «داستان هاي شهر جنگي» نوشته حبيب احمدزاده پرداخته شود. در اين جستار، ضمن توضيح مختصر نظريه هاي روايت، به داستان‌ها از منظر نقد روايي توجه شده و نظريه هاي مذكور بر تمامي اجزاي داستان‌ها مطابقت داده شده است. هدف اين تحقيق، درك شيوه هايي بود كه ما را به برداشتي نو از داستان مي رساند و روشن مي سازد كه اين نظريات تا چه اندازه قابل انطباق بر داستان هاي معاصر فارسي و به ويژه داستان هايي با محوريت جنگ هستند.