بررسي جامعه‌شناختي رباعي پايداري كاربست نظرية كنش متقابل نمادين بر رباعي هاي دوران جنگ دوره زماني(1359-1367)

كنش متقابل نمادين يكي از نظريه هاي روان‏شناختى ـ اجتماعى در جامعه شناسي است. بر اساس اين نظريه، كنش افراد جامعه با بررسي «جهان برساخت»آنان مورد مطالعه قرار مي گيرد. يكي از مهم ترين عناصر بررسي كنش متقابل اجتماعى در نظرية يادشده تحليل نمادها و نشانه هاي زبان است. در اين پژوهش،رباعي پايداري(آغاز جنگ تا سال 1393) بر اساس دو معيار زمان و گفتمان غالب به سه دورة زماني تقسيم شد. در ادامه به منظور نشان دادن بازتاب نمادها و نشانه هاي زبان در قالب مسائل اجتماعي،رباعي سرايي درزمان جنگ عراق و ايران(1359-1367ه.ش)بررسي مي شود.هدف از اين پژوهشِ اسنادى واكاوي رفتارجامعة ايراني در سال هاي جنگ بوده است. يافته هاي اين پژوهش نشان مي-دهد،كنش اجتماعي جامعة ايران پس از انقلاب اسلامي بر مبناي اموري شكل گرفت كه معنايي خاص از تفسير كنش افراد در خوانش فطرت انساني براي آنان به دنبال داشته است. آحاد جامعه و شاعران معني امور را از كنش متقابل و تعامل اجتماعي واز طريق جريان تفسيري كه «خود» در اثر مقابله با امور مي گرفتند، به دست مي‌آوردند.