مقاوت، پايداري و وطن دوستي در شعر شاعران عربي و فارسي (با تكيه بر آثار عزالدين مناصره و فرّخي يزدي)

مقاله حاضر، به بيان جلوه هاي مقاومت و پايداري در اشعار عزالدين مناصره و فرّخي يزدي در ادبيات عرب و ايران مي پردازد. حوادثي مانند اشغال فلسطين و اشغال ايران توسط مزدوران داخلي و خارجي، باعث آفرينش آثاري همسو و مشابه در حوزۀ ادبيات مقاومت و پايداري ملت ها شد كه به نوبۀ خود آثار اين دو شاعر، در عرصۀ شعر پايداراي و مقاومت ارزشمند است. ادبيات مقاومت و پايداري، يه واكنش طبيعي و ذاتي انسان در برابر نيروهايي است كه او را به چالش مي كشند. از اين رو با سرودن سروده¬هاي پرشور انقلابي بر آگاهي و بينش آنان افزودند. مسئله وطن، تبعيد و آوارگي، از جمله مضاميني است كه اين دو شاعر بدان پرداخته و ديدگاههاي نسبتاً متفاوتي در اين خصوص داشته¬اند. اين مقاله ديدگاه¬هاي متفاوت دو شاعر در خصوص وطن، تبعيد و آوارگي را بررسي مي نمايد، ديدگاه¬هايي كه نشان مي دهد هر دو شاعر شعر را سلاحي براي ادامه¬ي روند مبارزه و انتقال فرهنگ مقاومت به نسلهاي آينده مي¬دانند و در راه ايفاي رسالت سازند¬ي خود از تكنيكهاي نو همچون اسطوره، رمز، تناص و نقاب بهره مي¬گيرند.