جستجوي پايداري در مسير وطن گرايي در دو شعر (سيمين بهبهاني، نازك الملائكة)

شعر معاصر فارسي و عربي، به عنوان يكي از انواع هنر، رسالت بيان دغدغه هاي انساني را همواره بر دوش مي-كشد. بيان مسائل و تجربه هاي زنده انسان و خروج از مضامين محض شخصي و خيالي، اين دوره را از همه دوره-هاي ادبي متمايز مي كند. شعر معاصر، در حقيقت فريادي است كه از الگوي انسان امروز شنيده مي شود و شاعر، فرهيختگي اش بر اين است كه اين رسالت را به انجام رساند. مفهوم گرايش به وطن و پايداري در برابر اضمحلال و ابتذال آن از جمله مفاهيمي است كه در شعر امروز، به طور گسترده ديده مي شود. در اين بين صداي «سيمين بهبهاني» ايراني و «نازك الملائكه» عراقي از بلندترين صداها است. بهبهاني به وطن عشق مي ورزد و همواره مي كوشد به رشد و تعالي آن كمك كند و نازك الملائكه به عنوان يك شاعر عرب، مفهوم وطن را در معنايي عام تر، در قالب وطن عربي در نظر مي گيرد و مي كوشد تا از حريم آن دفاع كند. دو شاعر به طور مشخص در دو شعر «دوباره مي سازمت وطن» و «السفر في المرايا الدامية» اهداف و آرمان هاي وطن گرايي خود را به تصوير مي كشند و مقاله حاضر بر آن است تا با طرح زيرساخت هاي ادبيات واقعگرا و متعهد به طرح مؤلفه هاي اين مفهوم در شعر بپردازد، لذا با انتخاب چند محور از جمله وجه تاثير گذاري مفهوم وطن، رابطه شاعر با وطن، عناصر روشني بخش موجود در دوشعر و مفهوم سازندگي به اين نتيجه خواهد رسيد كه دو شاعر، ضمن حفظ چارچوب هاي هنري، مفهوم وطن گرايي را به عنوان يكي از مفاهيم اصلي شعر امروز در نظر داشته و رسالت خود را در دفاع از آن و مقاومت در برابر هرنوع واپسسگرايي و سقوط نشان داده اند.