تحليل ساختار و كاربردهاي روايي «ماضي استمراري» درساختار روايي خاطره- داستان (با تكيه بر كتاب «دا»)

درسازه هاي ساختاري ادبيات داستاني (اعم از رمان، داستان، قصه و...) گاه به ظرافت هاي ساختاري اي بر مي خوريم كه تنها چشم تيز بين علاقه مندان و قلم موشكافانۀ منتقدان ريزبين توانسته است اين ظرافت ها را واكاوي و تحليل نمايد. يكي از مباحث كمتر شناخته شده در ادبيات داستاني (از ديدگاه علم روايت شناسي) ساختار روايي خاطره- داستان است. از يك طرف خاطره به داستان شبيه است و از طرفي با اين كه تمام عناصر ساختاري داستان را نيز در درون خود جاي مي دهد، داستان نيست. در اين پژوهش دو هدف عمده را دنبال مي نماييم. ابتدا با تكيه بر كتاب «دا» ساختار قالب خاطره – داستان را مورد واكاوي قرار مي دهيم و در ادامه كاركردهاي گونه «ماضي استمراري» را به عنوان يك ابزار روايي خاص خاطره- داستان، در ساختار روايي اين كتاب بررسي مي كنيم. پژوهش حاضر به شيوۀ توصيفي- تحليلي و با بهره گيري از منابع كتابخانه اي به بررسي ساختار و كاربردهاي ماضي استمراري درخاطره- داستان «دا» مي پردازد. نتايج پژوهش حاضر نشان مي دهد كه خاطره- داستان، قالبي شبيه به داستان و نه خود داستان است. همچنين كاركرد عمدۀ «ماضي استمراري» در اين ساختار بيشتر گزارشي بوده و دكوراسيون صحنه را به نمايش مي گذارد و نقشي در پيش برد حوادث پيرنگ ندارد.