وجوه ادب پايداري در شعر صلاح الدّين زواوي

بيان مبارزات نسلي كه براي آزادي سرزمين و فرهنگ خويش از دست متجاوزان تلاش كرده اند منجر به پيدايش ادبياتي با نامِ ادب پايداري شد كه مي توان از آن با عنوان ادب سياسيِ متعهد و مردمي ياد كرد، كه در خدمت آرمان هاي يك ملّت قرار مي گيرد. جايگاه مقاومت در ادب عرب، شاعر را به عنوان زبان گوياي ملّتش در دفاع از اهداف ملي و يادآوري مبارزه و ايثار رزمندگان ميهنش معرفي مي كند. اين مهم در سرزمين فلسطين جلوه اي ديگرگونه دارد و با گذشت زمان بر اهميت و شدت آن افزوده مي گردد. صلاح الدين زواوي ازكساني است كه در راه آزادي فلسطين اقدامات موثّري انجام داده است. اقدامات وي يا از طريق مسؤليت هاي سياسي و يا به صورت فرهنگي- هنري و از طريق ادبيات و در جامه شعر به منصه ظهور رسيده است. اين مقاله با روش توصيفي ـ تحليلي مهمترين ويژگي هاي شعر زواوي را بررسي و تحليل مي كند. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه «عشق» و «اميد» از جمله واژگان كليدي و مطرح در شعر اين شاعر است كه رنج آوارگي را برايش هموار ساخته و با اميد وصال به وطن، پويايي را به نمايش مي گذارد. بنابراين در يك كل نگري در اشعار زواوي، دو روحيه متفاوت نمايان است: يكي شوق و اميد و ديگري يأس و ترس. هرچند در نهايت عشق و اميد بر يأس چيرگي دارد. در اين نوشته به جنبه هايي از ادب پايداري در شعر زواوي اشاره مي شود. عشق، اميد، ايثار، شهادت، اتحاد، نفرت از دشمن، آوارگي، بيان رنج ها و استفاده از دين و شخصيت هاي ديني از مهم ترين وجوه ادب پايداري در شعر اين شاعر است.