بررسي قوم شناختي راهبرد هاي ذخيره سازي غذا در ميان كوچ نشينان بهرآسماني جيرفت، همراه با جهت گيري هاي باستان شناختي(قوم باستان شناختي)

بهرآسماني ها گروهي از قبايل كوچ نشنين جيرفت مي باشند. در مقاله حاضر روش هاي ذخيره آذوقه در ميان اين كوچ نشينان از ديدگاه قوم شناسي توصيف و تبيين مي شود. راهبردهاي ذخيره آذوقه به هر گونه روشي اطلاق مي شود كه در مرحله بعد از فرايند توليد و جمع آوري غذا جهت جلوگيري از فساد، حمله حشرات و جانوران و دستبردهاي انساني براي استفاده آتي آن كاربرد دارد. اهميت مطالعه روش هاي ذخيره آذوقه شكل دهي امنيت غذايي و به دنبال آن تحولاتي مي باشد كه اين روش ها براي جوامع انساني در پي داشته است. بررسي قوم نگاري اين روش ها با نگرش باستان شناختي نشان مي دهد كه استفاده از اين روش ها مي تواند همراه با شكل گيري آثار معماري به صورت معدود و در بيشتر موارد كمترين نهشته و معماري باشد. با در نظر گرفتن اهميت ذخيره غذا در شكل-گيري فرايندهايي مانند توليد غذا در دوران پيش از تاريخ اهميت مطالعه اين روش ها بيشتر مي شود. شيوه هاي ذخيره سازي آذوقه در ميان كوچ نشينان بهرآسماني شامل شيوه هاي نگهداري محصولات دامي مانند سُختو كردن، نمك سود كردن، رطوبت گيري و تهيه انواع مشك يا خيك و شيوه هاي نگهداري محصولات كشاورزي مانند بِري دادن، استفاده از گودال هاي زيرزميني و نِك ،تهيه نان به شيوه پُلِه سَر ، خشك كردن و آفتاب گرفتن مي باشند. بررسي شيوه هاي ذخيره آذوقه در ميان كوچ نشينان بهرآسماني نشان مي دهد كه تغييرات فصلي و نامساعد بودن برخي نواحي كوچ نشيني جهت كشاورزي انگيزه مهمي در اتخاذ شيوه هاي ذخيره سازي مي باشد. در شرايط معمولي مدت زمان فصل توليد يا برداشت هر نوع محصول عامل مهمي در تعيين مدت زمان ذخيره همان محصول و همچنين ميزان ريسك نسبت به فقدان آن محصول مي باشد. طبق برآوردي كه در تحقيق حاضر صورت گرفته است بيشترين احساس خطر نسبت به فقدان محصولات جو و گندم وجود دارد. ذخيره سازي وسيله مناسبي جهت مهار تغييرات فصلي، حفظ قدرت اقتصادي و وجهه اجتماعي در ميان كوچ نشينان جيرفت بوده است.