ميراث باستانشناختي هنر ميناي خانه بندي

قديمي ترين تكنيـك مورد استفاده در تاريخ مينا، تكنيـك خانه خانه، حفـره اي، حجـره حجره اي يا خانه بندي است. اين هنـر در طول تاريخ همچون ساير هنـرها دچار تحولات چشمگيري بوده است. اوليـن نمونه هاي بارز اين هنر در زيورآلات دوره هخامنشي ديده مي شود.روند ساخت ميناي خانه بندي در دوران اشكاني و ساساني ادامه داشت تا اين كه ميناكاري درصدر اسلام رواج خود را به علت معطوف بودن هنر ايران به تزئين كتب اسلامي از دست مي دهد؛ اما در دوره هاي بعدي اسلامي، ميناكاري دوباره رونق خود را بيشتر از پيش به دست مي آورد و ميناكاري بر روي بسياري از ظروف مطلا، سيمين و مسين انجام مي شود. در حال حاضربه طور دقيق نمي توان گفت كه اولين خاستگاه اين هنر مربوط به كدام كشور مي باشد زيرا مطالعات دقيق باستان شناسي در اين زمينه صورت نگرفته است.اين پژوهش، كه به شيوه تاريخي-توصيفي انجام شده، بر اساس كتب، مقالات و مدارك موجود به شناخت ميناي خانه بندي وسير تحول اين هنر در طول تاريخ باستان شناسي ايران پرداخته است كه پس از بررسي هاي انجام شده و فن شناسي تاريخي ميناي خانه بندي، اين تحقيق شناخت و بررسي ميناي خانه بندي در دوران مختلف را نشان مي دهد.