بررسي و امكانسنجي توسعه پايدار شهري با رويكرد مشاركت اجتماعي مردم

مشاركت اجتماعي و فرهنگي در هر جامعه اي جز يكي از اساسي ترين نياز هاي مردم در ادوار مختلف بوده است، در ايران سابقه مشاركت مردم داراي پيشينه ي پر فراز و نشيبي است. بناي مشاركت در روند مدنيت جامعه مطرح است و نقشي اساسي و تعيين كننده در هويت يابي فرد با اجتماع بازي مي كند و مبنايي براي تبديل فرد به شهروند است. حال آن چه امروزه توسعه و بهره وري خدمات شهري را تضمين مي كند، مشاركت كلي همه شهروندان در فعاليت هاي شهري است كه ميتواند رضايت مندي شهروندان را براي مديريت شهري توأمان به ارمغان آورد. شهر زماني مي تواند در جهت پايداري قرار گيرد كه بتواند راهكار هاي مشخص، براي تامين مطلوب نيازهاي خدماتي ساكنان ارائه دهد، ليكن به علت، ضعف ساختاري مديريت شهري و فقدان مشاركتهاي مردمي، سازمان خدمات رساني نتوانستند به صورت كارا به توزيع فضايي عادلانه خدمات بپردازند. در الگوهاي جديد برنامه ريزي و مديريت شهري جهاني، به مقوله جايگاه سازي و حاكميت سازي مشاركت اجتماعي و شهروندي در قالب رويكرد حكم روايي با هدف نيل به توسعه پايدار تاكيد اساسي شده است. پژوهش حاضر با روش توصيفي – تحليلي صورت پذيرفته و يافته ها بيانگر اين واقعيت مي باشد كه ساختار برنامه ريزي هاي شهري كشور(حاكميت از بالا)، ناكارآمدي مديريت شهري، عدم آموزش و آگاهي دقيق افراد از پيامدها و عواقب مشكلات موجود، وجود فقر و مشكلات اقتصادي - اجتماعي خانوارها، نا امني رواني و امنيتي شهري و نهايتا شعاري سازي ذات مشاركت در سياستگذاري توسعه شهري، مي توانند عوامل كاهش دهنده ي انگيزه ي مشاركت و همكاري مردم در اجرايي نمودن مبحث توسعه پايدار در شهرها باشند زيرا مشاركت قلب توسعه پايدار را تشكيل مي دهد.