طراحي پياده راه در جهت ارتقاء كيفيت و ايجاد تعاملات اجتماعي در محور شهري

امروزه كيفيت ضعيف فضاهاي شهري در كشورمان ، ايران، نه تنها موجب دور شدن و راندن مردم از اين فضاها شده، بلكه مكان-هايي با عدم موفقيت در ايجاد تعاملات اجتماعي خلق كرده است. بي توجهي به حركت پياده نيز، محيط شهرها را به مكان هايي بي روح و ماشيني تبديل كرده است. ازآن جا كه ميزان موفقيت فضاهاي شهر بسته به ميزان استفاده و حضور شهروندان مي باشد، پس بر معماري و شهرسازي است كه با ارائه راهكارهايي در جهت ارتقا كيفيت مسيرهاي شهري، در پي افزايش همبستگي انسان ها باشد.در اين راستا ايجاد محورهاي پياده در محورهاي مركزي شهرها كه ماهيتي تجاري نيز دارند، يكي از موثرترين راهكارها براي ارتقا كيفيت و ايجاد اين نوع روابط شهروندي مي باشد. هدف اصلي اين پژوهش نيز يافتن اصول مشترك پياده مداري و ارتقا كيفيت در راستاي ايجاد تعاملات اجتماعي مي باشد. در تحقيق حاضر از روش كيفي استفاده شده. نتايج حاصله از مطالعه مباني نظري پژوهش در قسمت كيفي، ماتريسي از وجه اشتراك مؤلفه هاي تأثيرگذار بر كيفيات پياده راه ها، مولفه هاي پياده مداري و مولفه هاي موثر بر تعاملات اجتماعي را نشان داد.