بازنگري در معماري اقليمي و بومي با استفاده ازانرژي هاي تجديد پذير در طراحي مجموعه هاي مسكوني

يكي از مواردي كه امروزه در بسيار مورد توجه مي باشد، بحران انرژي و محيط زيست است كه آينده اقتصادي و نيز سلامتي بشر و نسل هاي آينده را تهديد مي نمايد. اين مطلب كه با اقليم و محيط زيست بايد مصالحه كرد، از موضوع هايي است كه با عنوان هاي گوناگوني مانند معماري بومي يا پايدار مطرح مي گردد. در نتيجه به جاي مقابله با محيط زيست، همسازي با آن، توجه به ساخت و سازهاي معماري با توجه به اقليم و بهره برداري صحيح از منابع طبيعي و صرفه جويي در انرژي مطرح مي شود. طراحي مجتمع هاي مسكوني و كالبد شهرها با توجه به اقليم، نقش تعيين كننده اي در كاهش مصرف سوخت و در نتيجه حفظ آن براي نسل هاي آينده خواهد داشت. تجربيات معماري سنتي ايران، حاكي از موفقيت عمده بناها در سازگاري با شرايط بومي و محيطي و بهينه سازي ساخت و مصرف انرژي است. بنابراين با توجه به نقش معماري در بقا و سلامت محيط زيست ارائه راهكارهايي كه با استفاده از روش توصيفي تحليلي محتوايي در راستاي اهداف تحقيق كه عبارتنداز: تامين شرايط آسايش در ساختمان با حداقل كاهش استفاده از انرژي هاي فسيلي و رسيدن به پايداري با توجه به كهن الگوهاي معماري ايراني، همسازي ساختمان با شرايط اقليمي، به نتايجي دست يافته اند. يكي از اصلي ترين راهكارهاي مقابله با بحران هاي زيست محيطي، مصالحه با اقليم و محيط زيست و به كارگيري انرژي هاي پاك و تجديدپذير به خصوص در طراحي مجتمع هاي مسكوني است.