رابطه ي كيفيت زندگي كاري و توانمندسازي با رضايت شغلي دبيران زن شهرستان تربت حيدريه

هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطه بين كيفيت زندگي كاري و توانمندسازي با رضايت شغلي دبيران بود. روش پژوهش توصيفي، از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه ي دبيران زن شهرستان تربت حيدريه بود. 306 نفر با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي به عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب شدند. گردآوري داده ها با پرسشنامه مشخصات فردي، پرسشنامه كيفيت زندگي كاري والتون، مقياس توانمندسازي اعضاي مدرسه و پرسشنامه رضايت شغلي مينه سوتا انجام شد. تجزيه و تحليل آماري با استفاده از روش آزمون همبستگي پيرسون و تجزيه و تحليل رگرسيون چند متغيره انجام شد. نتايج پژوهش نشان داد كه بين «كيفيت زندگي كاري» و «رضايت شغلي»، بين «توانمندسازي» و «رضايت شغلي» و بين «كيفيت زندگي كاري» و «توانمندسازي» رابطه مثبت و معناداري وجود دارد (p≤0/01). هم توانمندسازي و هم كيفيت زندگي كاري بر رضايت شغلي تأثير مثبت داشتند. نتايج تحليل رگرسيون گام به گام نشان داد كه به ترتيب متغيرهاي قانون گرايي، توسعه قابليت هاي انساني، رشد حرفه اي و پرداخت منصفانه و كافي به عنوان مهمترين پيش بيني كننده هاي رضايت شغلي هستند.