بررسي رابطه بين خودكارآمدي و نااميدي در دانش آموزان ابتدايي شهرستان تربت حيدريه

The relationship between self-efficacy and despair in the city of Torbat elementary students

خود كارآمدي توان سازنده اي است كه مهارتهاي شناختي، اجتماعي، عاطفي و رفتاري انسان را براي تحقق اهداف مختلف به گونه اي اثربخش ساماندهي مي­كند. از طرفي نااميدي به عنوان يك عامل شناختي و عاطفي كه با انتظارات منفي در مورد آينده مشخص مي شود و شالوده انواع مختلف اختلالات رواني است در ميان كودكان موضوع جديدي مي باشد. پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه بين خودكارآمدي و نااميدي در دانش آموزان ابتدايي انجام گرديد پژوهش حاضر پژوهشي توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر دانش آموزان دختر و پسر دبستان محتشمي شهرستان تربت حيدريه در سال تحصيلي 95-94 بود. از جامعه مورد نظر 89 دانش آموز دختر و پسر با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي بر اساس جنسيت انتخاب شدند. ابزار سنجش در پژوهش حاضر پرسشنامه خودكارآمدي شرر و همكاران و مقياس نااميدي كازدين بود. پرسشنامه ها توسط شركت كنندگان در پژوهش در شرايط يكسان تكميل گرديد و با استفاده از نرم افزار spss و با استفاده از روش آمار توصيفي ميانگين و انحراف معيار و آمار استنباطي به روش همبستگي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج حاصل از تجزيه و تحليل داده­ها نشان داد بين خودكارآمدي و نااميدي در پسران همبستگي معناداري وجود ندارد و مقدار ضريب همبستگي (13/0- r=) و مقدار معناداري (546/0Sig= ) بدست آمد. از طرفي بين خودكارآمدي و نااميدي در دختران همبستگي معكوس و معناداري بدست آمد و مقدار ضريب همبستگي (48/0- r=) و مقدار معناداري (006/0Sig= ) بدست آمد. مي توان نتيجه گرفت كه با افزايش خودكارآمدي در ميان دختران ميزان نااميدي كاهش مي يابد و البته با افزايش نااميدي نيز باورهاي خودكارآمد كاهش پيدا ميكند. اما در ميان پسران بين خودكارآمدي و نااميدي رابطه معناداري بدست نيامد.