باز بيني برنامه درسي رشته هاي مهندسي براي توسعه فناوري

ايجاد ارتباطات ميان بخش هاي دانشگاهي و بخش هاي صنعتي از مهمترين موضوعات سياست گذاري نوآوري در چارچوب نظام ملي نوآوري در كشورهاي مختلف توسعه يافته و در حال توسعه است و نقش دانشگاه ها در مديريت و برنامه ريزي كشورها در حال تغيير است. هدف اصلي دانشگاه¬هاي نسل اول مبتني بر آموزش مستقيم بنا گرديدند، دانشگاههاي نسل دوم (درحال حاضر) بر اساس آموزش مبتني بر پژوهش و آموزش براي انجام پژوهش تغيير يافتند. در نسل سوم دانشگاهها ، همزمان با آموزش نيروي انساني براي توليد علم و توسعه فناوري در حل مسايل و مشكلات رايج ، توليد كار و ثروت آفريني نيز در اهداف و برنامه هايشان قرار خواهد گرفت. در نسل چهارم دانشگاهها اضافه بر وظايف نسل سوم بايد به سمت تربيت خلاق و نو آور و خلاقيت و نو آوري حركت كنند. برنامه¬هاي آموزش مهندسي در اوائل قرن بيستم ميلادي بيشتر تجربه ها و مهارت هاي عملي را به دانشجويان عرضه مي كردند، ولي با پيشرفت هاي علمي و گسترش دانش فني و ابداع روش هاي تحليلي و محاسباتي و با بكار گيري ابزار هاي دقيق و سريع محاسباتي ، آموزش مهندسي به سمت علوم مهندسي گرايش پيدا نمود. از دهه 1990 تغييراتي در آموزش مهندسي در دنيا در مسير بهينه سازي فرايند ها و كاهش هزينه هاي توليد رخ داده است. با پيشرفت علم و فناوري و جهاني شدن آموزش مهندسي، ضرورت بازنگري مستمر دراهداف، ساختارها و روش¬هاي نوين نظام آموزش مهندسي متناسب با نيازهاي كشور در همراهي با تحولات جهاني بيش از پيش احساس مي¬شود. اين مقاله در ابتدا به بررسي تعاريف و ارتباط فناوري و مهندسي پرداخته و سپس دروس مورد نياز براي تربيت نيروي انساني در توسعه فناوري در كشور بررسي و با مطالعه و باز بيني برنامه هاي درسي دوره هاي كارشناسي و كارشناسي ارشد در پنج رشته مهندسي منتخب و موثر تر به عنوان مطالعه موردي و نمونه، شامل مهندسي مكانيك، مهندسي برق، مهندسي صنايع، مهندسي شيمي و مهندسي پليمر، براي توانمند سازي دانشجويان مهندسي كمبود هاي موجود بررسي ميشود. سپس به راههاي تقويت ارتباط موثرتر صنعت با دانشگاه براي آموزش مفيد تر و موثر تر فناوري در رشته هاي مهندسي پرداخته مي شود.