ضرورت رجوع به اخلاق براي تحقق توسعه پايدار، و نقش آموزش مهندسي

در اين مقاله ابتدا با تكيه بر آراء برخي جامعه‌شناسان خصوصا مفهوم «جامعه پرمخاطره» اولريش بك، جهان امروز، جهاني پرمخاطره دانسته مي‌شود. سپس نشان داده مي‌شود كه تلاش براي حل تمام مشكلات جوامع بشري با اتكاي صرف به عقل و علوم طبيعي نه تنها ناكام بوده بلكه بعضا نتايج فاجعه‌باري به همراه داشته است. نتيجه گرفته مي‌شود كه چاره‌ي مشكلات امروز انسان و سياره زمين، و راه دست‌يابي به توسعه پايدار، در توجه به اخلاق و ارزش‌هاي انساني نهفته است. در ادامه اين نكته اميدبخش مطرح مي‌گردد كه امروزه بيش از هميشه ضرورت بررسي مخاطرات و چاره‌يابي براي آن‌ها درك شده،‌ و بحث پيرامون رابطه ميان «اخلاق» و «توسعه» به يكي از داغ‌ترين مباحث در مراكز علمي بدل گشته است. سپس با تكيه بر مدل بومر و همكاران، عوامل موثر بر اخلاقي يا غيراخلاقي عمل كردن افراد بررسي شده و به نقش ويژه دانشگاه‌ها و مراكز آموزشي در شكل‌دهي اخلاقياتِ افراد پرداخته مي‌شود. در پايان، با توجه به نقش عمده مهندسان در پيشرفت و توسعه جوامع بشري، و تعهداتشان نسبت به محيط زيست و آينده انسان، نتيجه گرفته مي‌شود كه «آموزش مهندسي» مي‌تواند با تربيت متخصصين ِ متعهد به اخلاق و ارزش‌هاي انساني، زمينه‌ساز تحقق «توسعه پايدار» شود.