رستم و اشكبوس در نگره‌اي سينمايي

خداوندگار حماسه با اشراف كامل بر قابليّت‌هاي نمايشي، در گسترۀ بسيار وسيعي از اشتراكات و توانمندي‌هاي سينمايي در مسير بيش باورپذيري ذهنيّت مخاطبان خود، بهره جسته و ادراك هنري آن ها را جهت رسيدن به تصاوير عيني و بصري كه جوهرۀ هنر اوست، ياري نموده است. از ديگر سو ماهيّت مفاهيم عيني و ملموس حماسه باعث مي‌شود تا نسبت به مفاهيم عميق و شهوديِ عرفاني، قابليّت نمايشي و به همان نسبت در اقناع‌كنندگي و برانگيختن قوي‌تر بُعد عاطفي، تأثيري مستقيم داشته باشد. تصويرسازي‌هاي فردوسي غناي بصري و دراماتيكي خاصّي دارد كه در سينما نيز ردّ پاي آن به‌وفور يافت و ديده مي‌شود. برآيند و شواهد اين مقاله نشان مي‌دهد كه فردوسي از ماهيّت تصويري و سينمايي و ظرفيّت‌هاي آن در بيان و تبيين احساس، عاطفه و انديشه، آگاهي درخوري داشته و در انتقال تصوير ادبي و ذهنيّت هنري خود، با استفاده از پتانسيل‌ها و ابزارهاي سينمايي، فراتر از ديد نمايش تئاتري و نقاشّي، نسبت به زمان خود، بسيار درخشان و قابل تأمّل عمل نموده است. در اين جستار كه با رويكرد كتابخانه‌اي و به روش تحليلي- توصيفي فراهم شده است، ضمن معرّفي تصوير و تصويرپردازيِ شاعر جان و خرد، استفادۀ خلّاقانه و هنرمندانۀ او از شگردهاي سينمايي در اين داستان (نماپردازي، رنگ، حركت، گفت‌و‌گو، شخصيّت‌پردازي، روايت‌‌گري و پايان‌بندي مناسب) بررسي و نموده مي‌شود.