بررسي و مقايسه‌ي كتب درسي ادبيات فارسي ايران و تاجيكستان

زبان فارسي يكي از قديمي‌ترين و اصيل‌ترين زبان‌هاي جهان است. قرن‌ها زبان رايج بخش‌هاي وسيعي از قاره‌ي پهناور آسيا بوده است. بدون شك اين زبان بعد از زبان عربي دومين زبان فرهنگي جهان اسلام است. بعد از زبان عربي كمتر زباني است كه به ميزان زبان فارسي، كتاب و اثر خلق كرده باشد. اين زبان در حدود سيصد سال زبان رسمي گستره عظيم شبه‌قاره بوده است. قسمت‌هايي از شمال آفريقا، چين و اروپا به اين زبان صحبت مي‌كرده‌اند.زبان فارسي دري بااينكه در آغاز با سرزمين‌هاي باختري ايران پيوند داشت و در آن نواحي سر برآورد، سرانجام گويا در خراسان و ماوراءالنهر كه تاجيكستان جزئي از آن است، باليد و شكوفا شد. درواقع سرزمين پهناور ماوراءالنهر را بايد منطقه‌ي نضج‌گيري و انسجام زبان فارسي دري به شمار آورد. با توجه به هم‌زباني و ديگر اشتراكات فرهنگي دو ملت ايران و تاجيكستان، نويسندگان در اين مقاله كوشيده‌اند تا با كنكاش و تعمق در كتاب‌هاي آموزش زبان و ادبيات فارسي ايران و تاجيكستان، آن ها را ازنظر ساختار و محتوا بررسي نمايند و وجوه اشتراك و افتراق اين دو را بيابند.