بررسي تطبيقي نمادها و اساطير در شعر نيما يوشيج و بدر شاكر السياب

يكي از اين زمينه‌هاي پژوهش كه در كتب دوره‌ي متوسطه به‌اجمال از آن سخن به ميان آمده، ادبيات تطبيقي است كه شامل بررسي و مقايسه‌ي آثار انديشمندان نقاط مختلف جهان در جهت شناخت بيشتر آن ها ، تأثيرگذاري‌ها، تأثيرپذيري‌ها و رسيدن به نقطه‌ي مشترك وحدت انديشه‌ها و اذهان بشري است. از طرفي بحث درباره اسطوره و نماد نيز يكي از مهم‌ترين مباحث مطرح نزد منتقدين و اهل ادب است. پژوهش حاضر به بررسي تطبيقي زمينه‌هاي مشترك اسطوره‌اي و نمادي دو شاعر پيشگام شعر نو فارسي و عربي؛ نيما و سياب با ارائه و تحليل شواهدي از شعر اين دو پرداخته تا هم نيما را به‌عنوان يكي از شاعران برجسته در حيطه‌ي ادبيات معاصر بهتر شناسانده و هم نمونه‌اي از يك كار تطبيقي در اين حيطه و مقطع آموزشي ارائه داده شود. اين دو شاعر خلاق با آگاهي از اين نكته كه بناي بلند انديشه و فرهنگ جوامع امروز بر شالوده‌هاي استوار باورها و انگاره‌هاي پيشينيان برافراشته شده است، به نوآفريني اسطوره‌ها و نمادهاي منطبق با نيازهاي روزگار خود پرداخته‌اند. اين دو شاعر از يكسو با توجه به تعهدات سياسي-اجتماعي، پرداختن به مردم و دردهاي آنان را رسالت خود مي‌دانند و از سوي ديگر چون به‌دليل جو خفقان، ترس و تهديد نمي توانند صريحاً به رسالت خود جامه عمل بپوشند، به بياني غيرمستقيم و تأويل‌بردار؛ يعني زبان رمز و اشاره و سمبل و حتي اسطوره روي مي‌آورند كه شباهت‌هايي در روساخت يا ژرف‌ساخت اين تصاوير، همخواني فضاي فكري و اجتماعي دو شاعر را از دو فضاي متفاوت را مي‌نماياند