نمادگرايي در اشعار طاهره صفّار زاده

ادبيّات انعكاس انديشه‌ها و عواطف شاعر در مقابله با رويدادهايي است كه در جهان پيرامون وي رخ مي‌دهد. شاعر اين رويدادها را تجربه و احساس مي‌كند و به كمك ذوق هنري خود در زباني فراتر به تصوير مي‌كشد تا خواننده را در فضاي فكري و عاطفي اشعارش قرار دهد. بخش وسيعي از آنچه در ادبيّات فارسي بازتاب يافته است پايداري شاعران در برابر مهاجمان به حقوق ملّي، انساني و نهادهاي فرهنگي است. يكي از شاعراني كه اين انديشه‌ها در سروده‌هايش دامنه فراگيري داشته، طاهره صفّارزاده است. جستار حاضر به بررسي نمادهاي شعري اين شاعر و به‌ويژه در مجموعۀ «ديدار صبح» پرداخته است.مضمون غالب اشعار در باب مسائل پس از انقلاب اسلامي و حوادث جنگ تحميلي و نمادهاي شعري تحليل‌شده نيز اغلب شامل مفاهيمي چون آزادي‌خواهي، استعمارستيزي، صلح‌طلبي، شعر انقلابي، عدالت‌طلبي، فقر، مبارزه با بي هويّتي و ستم‌ستيزي و مبارزه با مفاسد اجتماعي است. مجموعۀ شعري ديدار صبح در سال 1361 به چاپ رسيده و درباره مسائل پس از انقلاب و حوادث جنگ تحميلي است. بررسي مذكور نشان خواهد داد شاعر علاوه بر استفاده از گونه‌هاي نماد در مجموعه اشعار خود به آفرينش واژگاني نو همچون صفوف شيعه شيدا، مشتقّات كلمه اشك، صدر مصطبه عشق، ظهرخونين عاشورا، زخم دل امام، ميلاد فصل عطر نو، فرماندهان نهان تفرقه، افطار فاتحه انسان، امضاي هميشه ادركني و... نيز دست زده است. در مجموعۀ شعر «ديدار صبح» واژگاني همچون (حق و حقيقت) (33)، (منتظر و انتظار) (23)، (عشق و عاشقانه) (13) داراي بسامد بالاتري است