فلسفه اسلامي و حكمت قرآني

از پرسش هاي مهم پيش روي ما، بررسي مناسبات فلسفه اسلامي و حكمت قرآني است؛ يعني فلسفه اسلامي تا چه حد در مباني مابعدالطبيعي و نظريات خود، متاثر از حكمت وحياني قرآن است و اين تاثير پذيري، چقدر در شكل دهي فلسفه قرآني و نبوي نقش داشته است؟ اينكه فلسفه و فيلسوفان اسلامي به چه ميزان در بسط حكمت قراني در نظريات فلسفي خود موفق بوده اند؟ به نظر مي رسد جامعيت قرآن در ارائه آموزه هاي حكمي و فلسفي جهانشمول براي بسترسازي تحقق سعادت حقيقي بشر، باعث گرديده تا در اين كتاب الهي در زمينه هاي فلسفي چون خداشناسي، جهان شناسي، انسان شناسي، اخلاق، سياست و اجتماع برخي آموزه هاي مابعدالطبيعي لازم و جهت دهنده انديشه متفكران مسلمان، اعم از متكلمان و فلاسفه بيان شده باشد. ازاين رو، ملاحظه نظام فلسفي اولين حكما و فيلسوفان مسلمان چون فارابي و ابن سينا موارد گوناگوني از تاثيرپذيري نظام فلسفي آنان را از قرآن نشان مي دهد كه محوريت هستي شناسي توحيدي و تبيين خاص از معرفت شناسي وحياني از مهم ترين آنها است. در اين تحقيق تلاش مي شود با توجه به اوصاف كلي قرآن و با ذكر برخي آموزه هاي حكمي، عقلاني و فلسفي آن، نحوه تاثيرپذيري فيلسوفان اسلامي نخستين، چون فارابي و ابن سينا از آن در ابعاد گوناگون فلسفه شان بيان شود تا نشان داده شود كه فلسفه اسلامي، عليرغم منابع غيراسلامي خود، تنها در پرتو تعاليم حكمي و فلسفي قرآن بود كه ويژگي اسلامي را بخود گرفت و لذا مي توان فلسفه اسلامي را نوعي از حكمت قرآني دانست.