تاملات فلسفي در آموزش مداوم

در اين مقاله تحت عنوان تاملات فلسفي در آموزش مداوم ضمن طرح تعدادي پرسش اساسي در باره آموزش مداوم، به برخي از آنها پاسخ داده مي شود. هدف اصلي مقاله حساس كردن زمينه آموزش مداوم به جوانب كمتر توجه شده است. برخي از اين پرسش ها عبارتند از: ماهيت آموزش مداوم چيست؟ با توجه به مفهوم و چيستي انسان آموزش مداوم آيا ضرورتي دارد؟آيا آموزش مداوم قرار است نقايص نظام مدرسه اي را جبران كند؟ مراد از مداومت چيست؟ براي پاسخ به اين پرسش ها از روش ديالكتيك با خود و تحليل مفهومي استفاده شده است. نتايج اوليه اين بررسي فلسفي نشان مي دهد كه آموزش مداوم در كشور ما بويژه بر جبران ضعف هاي نظام تربيت رسمي استوار است و با اين حال همان ضعف ها مجددا تكرار مي كند. هنوز اين پندار غالب است كه با انباشتن دانش در ذهن يادگيرندگان مي توان انها را براي مواجهه با مسايل مختلف زندگاني آماده كرد. از برخي از مهارت اساسي هنوز هم غفلت مي شود نظير مهارت خود اتكايي، خود ارزيابي ، خود آموزي و بطور كلي از آموزش مهارت بويژه مهارت هاي انساني غفلت مي شود. براي رفع اين مشكل پيشنهاد مي شود تمركز هر گونه آموزشي بايد بر پروش مهارت هاي فكري و فلسفه ورزانه باشد.