تأثير فضاي باز بر حسِ تعلقِ مكانِ كاركنانِ نيروگاه

يكي از دغدغه هاي اصلي طراح در پروژه هاي صنعتي كشور، تمركز برمسايل تكنيكي و پاسخگويي به معضلات فني ميباشد كه كم توجهي به اولويت هاي روانشناسي محيطي در طراحي سايت نيروگاههاي داخلي، از عوارض اين امر است. حس تعلق به مكان، ارتباط عميق در سطوح بالاي انساني با محيط مي باشد كه در آن فرد خود را جزئي از محيط وتداوم وحيات خود را همراه با محيط وهمسو با آن مي يابد. حس تعلق به معناي پيوندي محكم و عاملي تأثير گذار ميان مردم و مكان - با اجزاء تشكيل دهنده آن- مي باشد كه اين پيوند به صورت مثبت بوده و سبب گسترش عمق ارتباط و تعامل فرد با محيط مي گردد و با گذر زمان عمق و گسترش بيشتري مي يابد. شناخت جنبه هاي مختلف اين حس در فضاهاي معماري ونقش و عوامل تشكيل دهنده آن در شكل گيري وشكل دهي محيطهاي صنعتي، موثر ميباشد. لذا تلاش دراين باره ميتواند ضرورت انجام پژوهش را توجيه نمايد. روش تحقيق در اين پژوهش، روش همبستگي ميباشد. از نتايج اين پژوهش ميتوان به موارد ذيل اشاره نمود: - استخراج حس تعلق بعنوان يكي از فاكتورهاي ارزشيابي اماكن صنعتي با كيفيت، - اثبات تأثيرگذاري ويژگيهاي كالبدي فضاهاي باز در تقويت حس تعلق كاركنان، - ارايه شاخص هايي جهت بوجود آوردن تعامل مذكوردر مجموعه هاي نيروگاهي.