ارتباطات بين فرهنگي و معنويت در گردشگري

امروزه با رشد بيش از پيش اشكال متنوع گردشگري، تاثيرات مطلوب و گاه نامطلوب اين پديده در حوزه هاي مختلف فرهنگي، اجتماعي، اقتصادي و سياسي مشاهده مي گردد. گردشگري با اتكا به سه عنصر انگيزه سفر، زمان و جا به جايي مكاني زمينه ظهور اشكال جديد رويارويي فرهنگ ها و خرده فرهنگ ها را در سراسر دنيا فراهم نموده است. نظر به اينكه فرهنگ سيال و در جريان است و در برگيرنده انگيزه ها، انتظارات و ارزش ها نيز مي باشد، به عنوان عاملي تعيين كننده در حوزه گردشگري شناخته شده است، چرا كه انگيزه گردشگر تعيين كننده هدف و نوع گردشگري است، بنابراين ارتباطات بين فرهنگي به عنوان نتيجه ي تعاملات فرهنگي مي تواند زمينه ي انتقال مفاهيم و ارزش هاي خاصي را فراهم كند كه به درك و ژرف نگري در دو جامعه منتهي گردد. در اين ميان يكي از مولفه هاي با اهميتي كه اين ارتباطات بين فرهنگي مي توانند ايجاد كنند، معنويت است. معنويتي كه از ايجاد معنا به واسطه ي شناخت منظرهاي فرهنگي حاصل مي شود. اين مطالعه با استفاده از مطالعات كتابخانه اي، تحليل محتوا، تحليل هاي ذهني و استفاده از نظرات خبرگان نگارش يافته است كه به بررسي پيامدهاي معنوي حاصله از ارتباطات فرهنگي است كه به واسطه ي گردشگري ايجاد مي شود. نتايج نشان داد كه در هر سه گونه از تعاملات فرهنگي ثابت، متحرك و زندگي روزانه، مولفه هاي معنويت به صورتي خاص قابل تفسير است. اما شرط اين مهم وجود آمادگي فرد گردشگري براي درك، تعمق، تدبر و دريافت اين مفاهيم از پوسته ي ارتباطات است. هر چند سطوح سه گانه ي دريافت اطلاعات اوليه، متوجه شدن و تعمق در آنها و دستيابي به زرفاي مفاهيم براي درك معنويت حاصله از ارتباطات بين فرهنگي مفروض است اما هر سطح به ميزاني قابليت انتقال مفاهيم معنوي را فراهم خواهد ساخت و الزاماً معنويت نتيجه ي مباحث بسيار عميق نمي باشد. هر چند دستيابي به سطح بالاي معنا، مستلزم تعمق هرچه بيشتر در اين مضامين و شنانه ها است. بنابراين مقاله حاضر به بررسي مباني نظري، روش تحقيق پرداخته و با استفاده از مولفه هاي ذكر شده بين معنويت و ارتباطات بين فرهنگي به نتيجه گيري مي پردازد.