فرهنگ زيارت، ميراث گردشگري و معنويت (بقاع متبركه ايران )

جهان امروز همواره كوشيده است آدمي را در قالب ها و رويكردهاي سياسي، اجتماعي، روانشناختي و غيره تعريف نمايد و از طريق اين تعريف به ترسيم جايگاه انسان برسد و سپس حوزه هاي ديگر را متأثر نمايد. ورود برخي از اين حوزه ها به معارف ديني و حوزه هاي ديگر از باب همين تعريف است. به عبارتي هم و غم و مشغله بسياري از دانشمندان ديني و غير ديني رسيدن به تعريفي است كه در آن نه يك تعريف بلكه يك فرهنگ آدمي را و انسان را معنا و مفهوم بخشد. و با اين همه خطا نيست اگر بگوييم علي رغم همه اين تلاش ها تاكنون تعريف جامع و مانعي كه خوشايند، سازنده و برازنده انسان شايسته امروز يعني انسان مومن و جهان شمول باشد، ارائه نگرديده و حق انسان از اين تعريف ادا نشده است. لذا آن چه بر اين مقاله فرض است اين كه فرهنگ زيارت كه برخاسته از فرهنگ غني و ديرينه ايران اسلامي است، خود معرف انساني با تمام ابعاد در اين جغرافيا و هر جغرافياي مشابه ديگر است. محض همين در اين مقاله ضمن طرح جايگاه اين فرهنگ به چگونگي تأثير و زواياي مختلف آن پرداخته با شرح و توصيف جلوه هاي مختلف اين فرهنگ از قبيل آداب و مناسك و ارتباط تنگاتنگ آن با موضوع گردشگري مذهبي و اشاره به ابعاد اقتصادي و اجتماعي و مذهبي آن به تشريح بازتاب هاي مهم و تاثيرگذار آن در قالب يك فرهنگ مي پردازد. اين مقاله با روش تحليلي توصيفي نگارش يافته و در آن از مستندات كتابخانه اي استفاده شده و در پايان نتيجه گيري و فهرست منابع و مأخذ مربوطه ضميمه آن مي باشد.