بازشناسي نقش كاربردي آب در خانه هاي سنتي ايران از منظر انسان،طبيعت،معماري با بررسي عنصرحوضخانه

ساخت خانه هاي سنتي با حياط هاي زيبا به دلايل گوناگوني همچون :نگرش كمي به مقوله مسكن،رويكرد سودجويانه نسبت به زمين،عدم توجه به معنا و كيفيت فضايي و غفلت از تأثير گذاري محيط بر روان آدمي،مورد كم لطفي و بي توجهي قرار گرفته است.اين در حالي است كه باور داريم انسان جزئي از طبيعت است و ارتباط نزديكش با طبيعت،باعث ادامه حيات و دوام زندگي اوست. در اين پژوهش هدف، بازشناساندن نقش آب- به عنوان يكي از عناصر طبيعي مهم- از ابعاد گوناگون ،در خانه هاي سنتي ايران مي باشد.آب در معماري حس هاي پنج گانه ما را به خدمت مي گيرد تا آن را با تمام كالبدمان احساس كنيم. عناصر معماري آب با صداي خود پيام هاي دعوت را به اطراف مي پراكند و ساكنان بنا را به سوي خود مي خواند. در ايران باستان، معماري به سوي آب حركت مي كند و دركنار آن آرام مي گيرد. ولي در دوره اسلامي آب در معماري حالت كاربردي پيدا مي كند و معماران آگاهانه سعي مي كنند تا به طبيعت تسلط يافته و آن را به نظم بكشانند و باشناخت قوانين فيزيكي و رفتار آب و درك نقش و ارتباط آن با انسان، آب را به درون معماري بكشانند. امروزه با گسترش بي رويه شهرها و آلودگي هاي ناشي از آن، حضور و تأثير عناصر طبيعي چون آب در عرصه فضاهاي معماري و شهري، سبب نزديكي هرچه بيشتر انسان به طبيعت و كاهش فشارهاي روحي و رواني او خواهد بود.شايد بتوان مهم ترين نكته به دست آمده از اين پژوهش را در عبارت بازگشت به رويكرد انسان-طبيعت-معماري بيان نمود.