شكل گيري مناطق حاشيه نشيني دليلي برعدم توسعه يافتگي مناطق روستايي

يكي از مسايل و معضلات در حال گسترش شهرها، پديدة حاشيه‌نشيني است. پرداختن به مسألة حاشيه‌نشيني، نه‌تنها ضرورتي برآمده از ارزش‌هاي اعتقادي و انساني است، بلكه سازگار با منافع اجتماعي و نيز پايداري مجتمع‌هاي زيستي و توسعه ملي مي‌باشد.اين پديده كه در پي مسائل و مشكلات اقتصادي و اجتماعي از قبيل جريان سريع شهرنشيني و مهاجرت روستائيان و ساكنان شهرهاي كوچك به كلانشهر ها بوجود مي آيد، باعث شكل گيري بسياري از مشكلات فرهنگي و امنيتي مي گردد، به گونه اي كه در حال حاضر يكي از مسائل بغرنج كلانشهر‌‌ها محسوب مي گردد. حاشيه نشيني در واقع در پي حركت جوامع از سنتي به مدرن و تعارض‌هاي مربوط به اين فرايند همچنان به تشكيل و بقاي خود ادامه داده و منجر به بروز اشكال تركيبي بي‌سامان، متفاوت و ناهماهنگ با بافت سنتي نسبتاً يكدست شهري مي‌شود. اين پديده در معناي امروزيش ، با پديد آمدن سرمايه داري صنعتي و رواج شهرنشيني و افزايش مهاجرتها روستا به شهر ، نخست در دل جهان سرمايه داري و سپس در جهان توسعه نيافته رشد و گسترش يافت. بنابراين تحقيق حاضر با هدف شناسايي علمي مفهوم و ابعاد چندگانه اين پديده، آشنايي با تبيين‌هاي تئوريك آن و تأملي بر مطالعات تجربي انجام شده پيرامون آن درصدد است تصوير نسبتاً جامعي از اين مسأله اجتماعي ارائه نمايد تا بر چگونگي ايجاد اين مسئله با توجه به مهاجرت گسترده روستاييان در شكل گيري اين مناطق در كلانشهرها، تلنگر اساسي بر نظر مديران ، برنامه ريزان و سياست گذاران در برنامه ريزي هاي مناطق روستايي داشته باشد.