تعيين آستانه هاي تحمل زيست محيطي با استفاده از مفهوم حدود قابل قبول تغييرات(نمونه موردي:شهر اصفهان)

افزايش جمعيت و رشد شهرنشيني منجر به مشكلات زيست‌محيطي اقتصادي و اجتماعي متعددي مي-گرددكه از جمله آن ها مي‌توان كاهش ظرفيت تأمين منابع آب را نام برد كه توسعه‌ي پايدار شهري را به چالش و نگراني بزرگي براي ساكنان و مسئولان (مديران) شهري تبديل كرده است كه لزوم نگرش‌هاي خاص و برنامه‌ريزي‌هاي كارآمد در خصوص توسعه شهري و در نتيجه استفاده از ظرفيت برد شهري به‌عنوان معياري براي ايجاد توسعه پايدار و ارتقا كيفيت زندگي مردم موردتوجه مديران شهري قرارگرفته است. بنابراين تعيين‌آستانه‌هايي از فعاليت‌هاي انساني، رشد جمعيت، كاربري زمين و توسعه‌ي فيزيكي كه مي‌تواند توسط محيط‌زيست و اكوسيستم پشتيباني گردد مطرح مي¬شود.برآورد ظرفيت قابل تحمل به عنوان شيوه اي موثر جهت ارزيابي مقادير استفاده از منابع سرزمين است و شناخت حدود قابل قبول تغييرات در شاخص هاي معرف كيفيت محيط زيست مبنا و پايه اصلي اين مفهوم است.پژوهش حاضر بر دو هدف اصلي كاهش فشارهاي زيست محيطي بر سلامت انسان ها و با استفاده ازمفهوم ظرفيت قابل تحمل و روش تعيين حدود قابل قبول تغييرات به تعيين آستانه‌هاي تحمل زيست‌محيطي وياحد نهايي توسعه شهر اصفهان ازنقطه‌نظر جمعيت بر مبناي ميزان مصرف و بهره‌وري از منابع آب مي¬پردازد و برمديريت صحيح منابع آب تأكيد دارد. اين پژوهش در سال 1395 انجام‌شده كه دوره‌ي زماني 1387-1394 مورد تحليل ،پيش‌بيني و ارزيابي قرار خواهدگرفت،نتايج آن نشان مي¬دهد با ادامه‌ي همين روند كاهش حجم آب تصفيه‌شده به دليل كاهش سطح منابع آب در سال افق طرح كه سال 1414 مي‌باشد،منابع آب شرب شهر اصفهان حداكثر پشتيبان 2301475 نفر و حداقل 1954721 نفر خواهد بود كه با توجه به روند رشد جمعيت از آستانه‌هاي مجاز جمعيتي گذر خواهد نمود و در آستانه فشار بحراني قرار خواهند گرفت.