بررسي ارتقاي سطح كيفيت محيطي خانه هاي مسكوني در كاهش مصرف انرژي در اقليم كوهستاني ايران نمونه موردي شهر خرم آباد

مهم ترين دغدغه اي كه موجبات تعمق و توجه جدي صاحب نظران و برنامه ريزان شهري را به سوي مفهوم توسعه پايدار جلب نموده واقعيت رشد شتابان شهرنشيني، و ايجاد شهرك ها و مجتمع هاي مسكوني در جهان امروزي و تداوم آن در آينده مي باشد رشد حيرت آور و بالطبع چشمگير كلان شهرها به ويژه در مناطق كوهستاني و غربي ايران پيامدهاي زيان باري براي ساكنان اين منطقه را در پي خواهد داشت. در ترسيم الگوهاي توسعه معماري پايدار شهري محورهايي چون پايداري اقتصادي، پايداري اجتماعي و فرهنگي زيست محيطي نقش راهبردي دارند. توسعه كالبدي – فيزيكي شهرها ، دوري از طبيعت و قطع رابطه انسان با محيط زيست طبيعي جزء جدايي ناپذير رشد و توسعه روزافزون شهرنشيني است. شهرهاي كنوني در چند سال اخير با افزايش بي رويه جمعيت روبه رو گرديده است و دچار توسعه نامتقارن در ابعاد متفاوت گرديده اند كه نتيجه آن عدم توجه به اصول معماري پايدار در ساخت و سازها و بالاخص در طراحي مجتمع هاي مسكوني به وضوح قابل لمس و مشاهده است. بي توجهي به فرهنگ مردم منطقه، مسائل اقليمي، توپوگرافي منطقه، اقتصاد مردم و ... كه همگي از اصول و شاخص هاي دستيابي به معماري مي باشند موجبات عدم آسايش و حس سرزندگي در ساكنين منازل و مجتمع هاي مسكوني شده است. اين مقاله برآن است ضمن بررسي و ريشه يابي مشكلات مجتمع هاي و تحليل عملكردي از لحاظ رعايت اصول معماري پايدار در شهرها به ارائه راهكارهايي در طرح مجتمع ها و شهرك هاي مسكوني در راستاي دستيابي به توسعه پايدار شهري با رعايت اصول معماري پايدار بپردازد. روش تحقيق صورت گرفته در اين پژوهش از نوع توصيفي – تحليلي و همچنين كيفي خاص در راستاي كيفيت بخشيدن به سطح زندگي ساكنين مجتمع هاي مسكوني در شهر خرم اباد بوده و جمع آوري اطلاعات مورد نياز از طريق مطالعه اسنادي در حوزه مورد بحث مي باشد.