توسعه و اقتصاد آموزش و پرورش

بدون ترديد هر كشوري كه سرمايه بيشتري براي تربيت و آماده سازي نيروي انساني صرف كند از رشد اقتصادي و اجتماعي و فرهنگي بالا تري برخوردار خواهد بود. نيروي انساني، سرمايه واقعي هر جامعه محسوب مي شود. توسعه يك امر يك بعدي و تك ساختي نيست بلكه به همه زوايا و شئون زندگي انسانها مربوط مي شود. محورهاي اساسي توسعه: 1- تربيت نيروي انساني 2- منابع طبيعي. تربيت نيروي انساني: توسعه را بايد از آموزش و تربيت نيروي انساني شروع كنيم اين بخش كليدي ترين و مفيد ترين و پر بازده ترين بخش هاي اقتصادي و اجتماعي است و ساير بخش ها به تبع آن رشد و حركت خواهد كرد. منابع طبيعي در رابطه با انسان و براي انسان است و تجهيز و بهره برداري از منابع طبيعي جز در سايه وجود انسان، نيروي انساني با كفايت امكان پذير نيست. پس منابع طبيعي هم متأثر از انسان است و هم براي انسان و بايد حفظ شود و از آن در خدمت انسان بهره برداري شود. توسعه و اقتصاد آموزش و پرورش :اقتصاد آموزش و پرورش دانشي است كه عمدتاً از سي سال پيش در جهان گسترش يافته است و دستاوردهاي علم اقتصاد را در خدمت وصول به اهداف تعليم و تربيت قرار مي دهد. به نظر مي رسد جهت رشد و توسعه در اقتصاد آموزش و پرورش نقش آموزش و پرورش بسيار مهم مي باشد. ترقي هر كشور قبل از هر چيز به پيشرفت مردم آن بستگي دارد تا زماني كه استعدادهاي معنوي و انساني مردم توسعه نيابد پيشرفت مادي، اقتصادي، سياسي و فرهنگي ميسر نخواهد شد. رشد آ – پ مستلزم يك محيط خاص و بهبود وضع مالي و اقتصادي كشور است. -اين رشد به دنبال توسعه مركزي شهري پيش مي آيد. -توسعه شبكه هاي ارتباطات و حمل و نقل موجب آن مي شود.- بروز فرصت هاي جديد شغلي و بالاخره ضرورت و دستيابي به چيزهايي كه وابسته به آ – پ رسمي است باعث آن مي شود. اقتصاد آموزش و پرورش حائز اهميت است چرا كه از يك سو آ – پ توانايي هاي متعدد را به نيروي كار انتقال مي دهد و موجب افزايش قدرت توليد و بازدهي كار مي شود. خانواده ها و دولت ها تمايل زيادي به سرمايه گذاري در اين بخش از خودشان مي دهند چرا كه آ – پ نيروي انساني را ارتقاء مي دهد و در شكوفا ساختن استعدادها نقش موثري دارد و نيروي كار را براي استفاده بهتر از تكنولوژي بهتر آماده مي سازد. بنابراين مي توان گفت توسعه و اقتصاد آموزش و پروش يك فرآيند دو طرفه است از يك طرف نظام هاي آموزشي با منعكس كردن ساخت هاي اقتصادي و اجتماعي جوامعي كه در آن عمل مي كنند آن ساخت هاي اقتصادي و اجتماعي را دوام مي بخشند و تقويت مي كنند و از طرف ديگر اصلاحات آموزشي چه از داخل و چه از خارج كه انجام مي گيرد نيروي بالقوه زيادي را در بر انگيختن اصلاحات متناظر اقتصادي و اجتماعي كشور دارا است.