تبيين تعليم وتربيت دراسلام بارويكرداخلاقي

اهميت تعليم و تربيت بويژه تربيت اخلاقي اگر چه بديهي است در اين مقطع زماني خاص ازتشخص ويژه اي برخوردار شده است، تربيت اخلاقى فرآيند زمينه سازى و به كارگيرى شيوه هايى جهت شكوفاسازى، تقويت و ايجاد صفات، رفتارها و آداب اخلاقى و اصلاح و از بين بردن صفات، رفتارها و آداب غير اخلاقى در خود انسان يا ديگرى است درجستارحاضرنويسنده برآنست باروش تحليلي اسنادي وباتكيه برآيات قرآن كريم واحاديث ائمه به ويژگي هاي اخلاقي مربي درتعليم وتربيت بپردازدتابااستفاده ازآن بتوان به اهداف سندتحول نظام آموزشي كشوربپردازد چنانچه آدمي قادر به سلطه بر خويشتن شود ، در پرورش ديگران نيز توفيق خواهد يافت بايد معلم با آمادگي كامل و ساز و برگ و زمينه هائي كه نمايانگر وقار و هيبت از نظر لباس و هيئت او مي باشد ، و با جامه و بدني پاكيزه وارد جلسه درس شود ، او بايد جامه اي در بر كند كه موجب وقار و متانت بوده ، و دلهاي ناظران را بدو جلب نمايد تواضع به عنوان يك روش تربيتي ، اختصاص ، به استاد ندارد ، بلكه به شاگرد نيز بايد تعميم يابد . ديگر مكاتب غالبا امر به تواضع نسبت به استاد مي كنند ، در حالي كه مكتب تربيتي اسلام امر به تواضع هم نسبت به استاد و هم نسبت به شاگرد مي فرمايددريك نظام آموزشي باساختارديني نوع گرايش علمي كه دراولويت قرارميگيردبايددرجهت نيل به معرفت وشناخت وقرب الهي باشد انسان به فطرت خود نيازمند محبت است و با هيچ چيز چون محبت نمي توان آدمي را متحول ساخت و او را به سوي كمال سير داد محبت سرمنشاء تربيت نفسها و نرم شدن دلهاي سخت است هستي به رحمت و محبت وجود يافته است و بر اين مبنا تربيت مي يابد در رويكرد تربيتي اسلام ، بيشترين تعاريف ، ناظر بر مفهوم شكوفايي استعدادها و بالفعل نمودن آنهاست در تكميل چنين برداشتي از مقوله تربيت ، علماي اخلاق به كسب عادات و رفتارها و دروني ساختن آنها توجه خاص دارند