سِلِه يري : زباني رمزي بر پايه ي مازندراني

زبان ها و گويشهاي محلي بخشي از سرمايه هاي فرهنگي هستند كه تحت تاثير شرايط كنوني رو به زوال و خاموشي مي روند و زبان هاي اقليتي كه محدود به يك گروه اجتماعي يا شغلي خاص مي باشند با سرعت بيشتري رو به نابودي مي روند. در كنار زبانهاي بومي و محلي در كشورمان، برخي زبانهاي اقليت نيز وجود دارند كه مربوط به گروه شغلي خاصي مي باشند. به اين زبانها اصطلاحا در لاتين ژارگون مي گويند و در فارسي نيز از آنها با عنوان زبان مخفي ، زبان رمزي يا در متون قديمي تر با عنوان لوتر ياد مي شود. سله يري ، زباني كه در اين پژوهش مورد بررسي قرار گرفت يكي از اين زبانهاي شغلي است كه در خدمت برقراري ارتباط ميان نمدمالان منطقه ي نمارستاق آمل بوده است. بررسي داده هاي اندكي كه از اين گويش پيش رو داريم نشان مي دهد كه بسياري از واژه ها و ساخت هاي دستوري آن از زبان مازندراني اقتباس شده است. مسلما نمدمالاني كه اين گويش را در موقعيت هاي خاص و مواقع ضروري به كار مي گرفتند به زبان مازندراني نيز تسلط كامل داشتند و در مواقعي كه مي خواستند با افراد خارج از گروه و يا يكي از افراد خانواده ميزبان در محل كار ارتباط برقرار نمايند از زبان مازندراني استفاده مي كردند.. همچنين بررسي ساختار ساختواژي آن نشان مي دهد كه فرآيند واژه سازي در اين زبان مشابهت هاي زيادي با فرآيند واژه سازي در زبانهاي پي جين دارد.