كنترل سازه ها و سيستمهاي ميرايي با نگاهي بر ضوابط آيين نامه ASCE/SEI 7-10 و جايگاه آن در آيين نامه هاي ايران

امروزه يكي از مطرح ترين روش ها در جهت افزايش ايمني در برابر پديده هاي خطر آفرين طبيعي نظير زلزله و بادهاي شديد كنترل سازه ها مي باشد.از جمله روش هاي كنترل ارتعاش سازه ها در برابر نيروهاي ديناميكي ناشي از اين پديده ها، استفاده از نوعي المانهاي سازه اي انعطاف پذير به نام ميراگرها مي باشد كه با حركت نسبي خود سبب استهلاك انرژي ميگردند.به طوركلي سيستمهاي كنترل سازه به 4 گروه غيرفعال، فعال ،نيمه فعال ومركب تقسيم مي شوند، كنترل غير فعال در سازه‌ها بدون اعمال نيروي خارجي ياانرژي جهت كاهش ارتعاش سازه استفاده مي‌شود. در كنترل فعال جهت كاهش ارتعاش سازه علاوه بر استفاده از يكي از روش‌هاي كنترل غير فعال از يك نيروي خارجي نيز استفاده مي‌شود. در كنترل نيمه فعال براي بهتر شدن عملكرد كنترل‌گر، در هر لحظه پارامترهاي كنترل‌گر با توجه به ميزان نيروي وارده تغيير مي‌كند.در سيستم مركب با تركيب سيستم هاي فوق مانند استفاده هم زمان از ميراگرها و سيستم جداسازي لرزه اي، سيستم هاي جديدي با رويكرد كنترل فعال سازه ها ميتوان ارائه نمود. در اين مقاله مروري بر انواع ميراگرها و سيستم هاي ميرايي در سازه ها و ساختمانها انجام گرفته وضوابط آيين نامه ASCE/SEI 7-10 ويرايش سال 2010 بصورت كامل مورد بررسي قرار گرفته است،همچنين با توجه به عدم اشاره به ضوابط كنترل سازه ها و ميراگرها در آيين نامه 2800 ،بررسي در خصوص استفاده از ضوابط پيشنهادي آيين نامه ASCE در ايران انجام گرفته است و در پايان ضوابط قابل استفاده در سازه هايي كه با سيستم ميرايي در ايران احداث ميگردند پيشنهاد مي شود.