انگيزش تحصيلي و نقش آن بر عملكرد تحصيلي دانش آموزان

انگيزه اساس پيشرفت، ميل و اشتياق يا تلاش و كوشش است كه فرد براي دستيابي به يك هدف يا تسلط بر اشياء امور و يا افراد و انديشه ها و يا يك معيار متعالي از خود ابراز مي دارد. انگيزه پيشرفت به مفهوم انگيزه غلبه بر موانع و مبارزه با آن چه كه به دشوار بودن شهرت دارد مورد استفاده قرار مي گيرد. آنچه بيشتر نظر روان شناسان پرورشي و متخصصان آموزشي را به خود جلب كرده است شناخت انگيزه هاي يادگيرندگان است. شناسايي انگيزه هاي افراد و ارائه برنامه آموزشي متناسب با خصوصيات آنان موجب مي شود كه بهتر بياموزند و احساس رضايت و لذت از خود (خودپنداره تحصيلي مثبت) و يادگيري داشته باشند. امروزه نظريه هاي يادگيري براي توصيف چگونگي يادگيري افراد، علاوه بر شناختن استعدادهاي فردي، انگيزه هاي آنها را نيز مورد بررسي قرار مي دهند. سازه انگيزش پيشرفت تحصيلي به رفتارهايي كه به يادگيري و پيشرفت در مدرسه مربوط است اطلاق مي شود. انگيزش پيشرفت تحصيلي از ديدگاه هاي مختلف توصيف شده است. يعني از رويكردها به انگيزش هاي مربوط به موفقيت اختصاص دارند كه يكي از آنها رويكرد ناسازگارانه پديد آمده است. دومين تبيين در مورد انگيزش پيشرفت تحصيلي دانش آموزان مربوط به مفهوم اسناد دانش آموزان از موفقيت و شكست تحصيلي در نظريه واينر در سال 1985 است. براساس مطالعات شانك دانش آموزان داراي انگيزش پيشرفت تحصيلي موفقيت را به تلاش و كوشش خود نسبت مي دهند تا شانس يا آساني تكليف شكست براي آنان يك مشكل موقتي مي باشد.