نظريه سازنده گرايي و نقش آن در كلاس درس رياضي

سازنده گرايي از نظريه هاي جديد و منحصر به فرد يادگيري مي باشد. ديدگاه هاي سازنده گرايي از پژوهش هاي پياژه، ويگوتسكي، روانشناسان گشتالتي، بارتلت و برونر و فلسفه جان ديويي سرچشمه مي گيرند. ساختار گرايان بر اين باورند كه انسان نمي تواند مفهوم جديد و ناشناحته اي را بياموزد، مگر آنكه بتواند آن را با دانش پيشين خود كه در ذهن دارد و از تجربيات واقعي او بدست آمده پيوند دهد. هدف از اين مقاله بررسي رويكرد سازنده گرايي و نقش آن در يادگيري مي باشد. اطلاعات اين مقاله از منابع كتابخانه اي و مقالات گردآوري شده است. نتايج حاصل از اين پژوهش كتابخانه اي، نشان مي دهد كه سازنده گرايي مناسب آموزش مهارت هاي حل مساله، تصميم گيري و مهارت هاي ارتباطي مي باشد. بنابراين محيط هاي يادگيري كلاسي بايد آنطور براي يادگيري مشاركتي و يادگيري اكتشافي طراحي شود كه دانش آموزان در مورد روشها و برنامه هاي آموزشي معلم سؤال كنند و هرگونه دلنگراني در مورد موانع يادگيري شان را بيان كنند، از تجارب روزمره دانش آموزان به عنوان زمينه ي معناداري براي رشد دانش علمي آنها استفاده شود، معلمان بايستي فرصتهايي براي دانش آموزان فراهم كنند تا دانش علمي خود را كشف كنند و از لحاظ فرهنگي و اجتماعي در مورد آنها داوري كنند، به دانش آموزان فرصت دهند تا انديشه هايشان را براي ديگر دانش آموزان توضيح دهند و ديگران آن انديشه ها را مورد قضاوت قرار دهند و خود نيز بادقت به انديشه هاي دانش آموزان ديگر گوش دهند و روي سودمندي آنها تأمل كنند. فرصتهايي براي دانش آموزان فراهم كنند تا بتوانند تا حدودي بر يادگيري خود نظارت داشته باشند تا بتوانند به صورت يادگيرندگان خودسازمان در آيند و با افزايش مهارت حل مساله در آنان، آنها را براي مقابله با چالش هاي زندگي امروزي آماده سازند.