نقش بزرگراه در تحول منظر شهر تهران

رشد و گسترش شهر تهران و تغيير مداوم ابعاد شهري ضرورت ايجاد شبكه منسجم و به هم پيوسته از راه هاي شهري را به صورت سلسله مراتبي معين و تعريف شده ايجاب مي كند شبكه اي منسجم با ضوابط و آيين نامه هاي موجود كه در آن ترتيب قرارگيري و ارتباط راه هاي فرعي تا جمع كننده ها و در نهايت بزرگراه هاي درون شهري كاملا رعايت شده باشد در چنين مجموعه اي بزرگراه به عنوان بيروني ترين عنصر راه هاي درون شهر در نظام سلسله مراتب (مبتني بر تعاريف موجود در آيين نامه) بيشتر واحد ارزش و نقش جابجايي و دسترسي خواهد بود بدين ترتيب بزرگراه هاي درون شهري بايد بتوانند سواره ها را از مكاني به مكان ديگري منتقل كند و وظيفه تامين دسترسي را بر مبناي سلسله مراتب شبكه به خيابان هاي شرياني واگذار نماييد اما مسئله اي كه اغلب از ديد طراحان شبكه راه ها به دور مي ماند اين است كه با توجه به وضعيت فعلي شهر تهران شبكه راه هاي شهر بايد با تغييرات دروني محله ها ساماندهي گردد نه اينكه مانند يك نقشه از پيش تعيين شده بر روي نقشه شهر قرار گيرد بلكه به مقتضاي وضعيت پيشنهاديش تغيير حالت ها و اتفاقات ناگهاني را در زمينه و بافت شهر شود. براي رسيدن به اين هدف نكاتي بايد مد نظر طراحان قرار گيرد كه نقطه مشترك كار طراحان شهري و طراحان بزرگراها مي باشد از اصلي ترين اين نكات مسئله حريم راه و ارتباط آن با بافت مجاور است كه به طور كلي در قالب مسائلي مثل آلودگي ها و ايمني و ديد بصري موضوع منظرشهري بزرگراه ها را شكل مي دهد بنابراين در اين مقاله براي رسيدن به طراحي مناسب بزرگراه ها و همخواني آن با زمينه بافت شهري بايد مدنظر طراحان بزرگراه از سويي و طراحان راه از سوي ديگر قرار گيرند بررسي تحليل شده و نظر بزرگراه هاي شهري موجود در تهران نيز بر اين پايه ارزيابي شود.