راهكارهاي افزايش حس اميد به زندگي در فضاهاي معماري )نمونه موردي: مجموعه هاي سالمندي

سالمندان در جامعه بعد از بازنشستگي به جاي لذت از زندگي، استراحت و تفريح به افرادي تبديل مي شوند كه به دليل احساس ناكارآمدي و طرد شدن دچار افسردگي روحي گرديده و اين امر تأثير زيادي در طول عمر مفيد آنها و پايين آمدن اميد به زندگي در جامعه خواهد داشت. به نظر مي رسد، شناخت ويژگي هاي جسماني و رواني و درك نيازهاي مختلف سالمندان و تلاش در جهت پاسخگويي به اين نيازها و احترام به ترجيحات آن ها در طراحي و بهسازي فضاهايي مخصوص آنان، مي تواند در زندگي خوب سالمندي و بهبود كيفيت و اميد به زندگي آن ها و دستيابي به اهداف سالمندي موفق، مؤثر باشد . تحقيق حاضر بر آن است تا ضمن شناسايي عناصر كالبدي محيطي، نقش اين عناصر را در جهت بالا بردن حس اميد به زندگي در سالمندان را مورد بررسي قرار دهد. هدف اصلي در ارتقاء سلامت و كيفيت زندگي سالمندان مربوط به حفظ استقلال آنان در فعاليت هاي جسمي و شناختي و ادامه زندگي به صورت فعال مي باشد. روش تحقيق پيمايشي، شيوه اي توصيفي تبييني بوده است كه در اين شيوه، پس از انتخاب نمونه مورد مطالعه و جمع آوري داده ها به وسيله پرسشنامه و مصاحبه، با روش - تحليل عوامل، مهمترين متغييرهاي موثر در تحقيق به دست آمد. بر اساس متغيرهاي مذكور، مدلي فرضي پيشنهاد گرديد و پس از تاييد درستي مدل پيشنهادي توسط محاسبات، تحليل هاي آماري و با استفاده از نرم افزار SPSS ، به اصول طراحي مجموعه هاي مخصوص سالمندان دست يافتيم. مقاله فوق مستخرج از پايان نامه كارشناسي ارشد معماري مي باشد.