رويكرد جديد به طراحي پل تفريحي جهت افزايش تعاملات اجتماعي ) نمونه موردي : منطقه 22 تهران

طراحي پل و پلسازي يكي از مهمترين مولفههاي موجود در معماري و شهرسازي ميباشد. از طرفي، توسعه پايدار )شهري( به شرط ايجاد عدالت اجتماعي و تضمين كيفيت مناسب زندگي براي همه افراد است. شهر يك نظام توزيعي برابر فضايي نبوده و سياستهاي مداخلهاي براي بر هم زدن اين نظم طبيعي ضروري است. اقدامات و فعاليتهاي مديريت شهري، در قالب توزيع خدمات و امكانات در شهر، از جمله مداخلاتي است كه ميتواند به بازتوزيع درآمد و كاهش فاصله ميان فقير و غني در شهر منجر شود. عدالت از مفاهيمى است كه در تاريخ زندگى بشر، كابردهاى بسيار داشته، برداشتهاى گوناگون از آن شده و چند و چون آن پيوسته مورد توجه انديشمندان بوده است. اكثر كلانشهرها از جمله تهران با دارا بودن جمعيتي ميليوني از كمبود فضاهاي تفريحي و سرگرمي رنج مي برند و در اين ميان، احساس آرامش و سرزندگي به شدت رو به كاهش ميباشد. از اينرو، با كاهش تعاملات اجتماعي و در مفهومي گستردهتر عدم تحقق توسعه پايدار موجب آسيب رسيدن به مفاهيم بسيار ضروري همچون هويت، حس تعلق، سرزندگي و غيره ميشود. در اين پژوهش، ضمن بيان اهميت و ضرورت وجود پل تفريحي به خصوص براي منطقه 22 تهران، مدلي جهت طراحي پل تفريحي با رويكرد تعاملات اجتماعي ارايه ميشود.