مخاطره ويروس آنفلوانزا به عنوان يك عامل بيوتروريسم و لزوم بكارگيري تكنولوژيهاي نوين به منظور تشخيص زود هنگام آن

ويروس هاي آنفلوانزا يكي از مهم ترين عوامل ايجاد كننده بيماري هاي تنفسي و مسئول ايجاد اپيدمي و پاندمي با توانايي بيماري زايي و مرگ و مير بالا هستند. اين ويروس ها ساليانه به طور تقريبي 20% از جمعيت جهان را درگير كرده و بيش از 500 هزار نفر به علت عوارض ناشي از عفونت با اين ويروس ها جان خود را از دست مي دهند. ويروس آنفلوانزا داراي قابليت استفاده به عنوان يك عامل بيوتروريسم مي باشد كه دليل اين امر توليد ويروس هاي جديد و خطرناك در آزمايشگاه توسط روش هاي ژنتيك معكوس، در دسترس بودن ويروس آنفلوانزا، انتقال آئروسل ويروس و همچنين قابليت عظيم آن براي بيوتروريسم شدن است. علاوه بر اين، ايجاد جهش در اين گونه ويروس هاي آنفلوانزاي نوتركيب موجب مقاومت آنها نسبت به داروهاي ضد ويروسي موجود و در نهايت منجر به توليد ويروس هايي خواهد گشت كه داراي جايگاه هاي آنتي ژنيك متفاوت و جديد نسبت به انواع قبلي مي باشند. روش هاي سنتي و مرسوم جهت تشخيص ويروس آنفلوانزا شامل تكثير و جداسازي ويروس بر روي سلول هاي MDCK و Vero، تست هاي الايزا و روش هاي مولكولي همانند RT-PCR و Real-Time مي باشند، كه علاوه بر وقت گير بودن داراي حساسيت اندك بوده و ممكن است نتايج منفي كاذب در پي داشته باشد. امروزه از زيست حسگرهاي متعددي به منظور تشخيص اين ويروس استفاده مي شود كه شامل انواع نانوزيست حسگرهاي مبتني بر مبدل هاي نوري، الكتروشيمي، رنگ سنجي و حرارتي هستند. در حال حاضر به وسيله ي سازماندهي منظم نانوذرات پلاسمونيك داراي خاصيت رزوناس پلاسمون سطحي محلي (LSPR) و بنابراين تركيب خاصيت پلاسمونيك نانوذرات مجاور، نانوزيست حسگرهاي پلاسمونيك فوق حساس جهت تشخيص اين ويروس طراحي شده است.