بررسي اثر منابع مختلف كربن و نيتروژن بر توليد بيوسورفكتانت توسط سودوموناس آئروژينوزا

بيوسورفكتانت ها تركيبات آلي توليد شده توسط ميكروارگانيسم ها هستند كه داراي دو بخش دم هيدروفوب(آب گريز) و سرهيدروفيل(آب دوست) هستند و مي توانند كشش سطحي و بين سطحي بين مايعات را كاهش دهند و با تشكيل ميكروامولسيون ، هيدروكربن هاي نامحلول را در خود حل كنند. انواع مختلفي بيوسورفكتانت توسط ميكروارگانيسم هاي مختلف توليد مي شوند. جنس سودوموناس قادر به استفاده از سوبستراهاي مختلف، مانند گليسرول، مانيتول، فروكتوز، گلوكز، N-پارافين، و روغن هاي گياهي جهت توليد بيوسورفكتانت هاي رامنوليپيدي مي باشند. هدف از اين مطالعه بررسي اثر منابع مختلف كربن و نيتروژن بر توليد بيوسورفكتانت توسط سودوموناس آئروژينوزا مي باسد. در اين مطالعه از گلوكز، فروكتوز، گليسرول، سيترات سديم ، مانيتول و نشاسته به عنوان منابع كربن و از عصاره مخمر، پپتون، كلريد آمونيوم ، نيترات آمونيوم و نيترات سديم به عنوان منابع نيتروژن استفاده شد. ميزان توليد بيوسورفكتانت به وسيله اندازه گيري كاهش كشش سطحي، امولسيون سازي(%E24) و وزن خشك زيست توده بررسي گرديد. بررسي منابع كربن مختلف نشان داد گليسرول با g/L5/04 ، گلوكز با g/L3/88 و مانيتول با g/L3/07 توليد بيوسورفكتانت بهترين منابع كربن مي باشند. همچنين كمترين ميزان توليد زماني مشاهده شد كه سديم سيترات به عنوان منبع كربن مورد استفاده قرار گرفت(g/L0/33). بيش ترين وزن خشك زيست توده در محيط كشت حاوي گليسرول به دست آمد كه برابر g/L4/18 بود. پس از آن گلوكز با توليد g/L85/3 توليد در رده دوم قرار گرفت. بالاترين ميزان توانايي كاهش كشش سطحي و فعاليت امولسيون كنندگي كه مشاهده شد برابر mN/m29/88 و 8/ 78 درصد بود. در ميان منابع نيتروژن مختلف سيترات سديم بهترين منبع جهت توليد بيوسورفكتانت بود كه ميزان توليد برابر g/L4/8 و ميزان وزن خشك زيست توده g/L 4/14 پس از 144 ساعت رشد بود. بالاترين ميزان توانايي كاهش كشش سطحي و فعاليت امولسيون كنندگي كه مشاهده شد برابرmN/N28/75 و 76/64 درصد بود. گليسرول يك اسيد چرب ساده با حلاليت بالا در محيط كشت است كه به راحتي مي تواند توسط باكتري ها به عنوان منبع كربن و انرژي مورد استفاده قرار گيرد. همچنين سيترات سديم منبع نيتروژن مناسبي است. با تركيب اين دو ماده مي توان به توليد بالاي بيوسورفكتانت رسيد.