بررسي تطبيقي وضعيت و جايگاه سفرهاي سبز بهاري در ايام نوروز در سه استان همدان، كردستان و كرمانشاه

به دنبال افزايش جمعيت و فشار بر روي منابع طبيعي، مسئله گردشگري نيز اثرات نامطلوبي بر محيط زيست برجاي مي گذارد. مسائلي از قبيل فرسايش خاك، تغييرات خط ساحلي، نابودي زيستگاههاي ساحلي، خشك شدگي يا آلودگي آبهاي زيرزميني و به خطر افتادن بهداشت و سلامتي ناشي از شبكه هاي ناكافي دفع زباله و فاضلاب، جوامع انساني را تهديد مي كند. اما بهترين راه براي حل اين مشكلات، توسعه پايدار گردشگري مي باشد. توسعه پايدار گردشگري بعنوان رهنموني براي مديريت كليه منابع قلمداد مي شود. به طريقي كه بتوان نيازهاي اقتصادي و اجتماعي را برآورده ساخت و همگني فرهنگي و سيستم هاي حفاظت زندگي را همراه با افزايش عدالت و مساوات در توسعه، بهبود كيفيت زندگي جوامع و بوجود آوردن كيفيت برتر محيط زيست ايجاد كرد. بنابراين بهبود مديريت زيست محيطي تسهيلات گردشگري براي كاهش آسيبهاي آن گام اول جهت نيل به اهداف توسعه پايدار گردشگري مي باشد.

After population increasing and pressure on the natural resources, tourism has negative impact on environment. So many problems such as soil erosion, change of seashore lines, obliteration of coastal bioms, drying or pollution of subsurface waters and jeopardization of health causing by unsufficient nets for repeling of waste water and rubbish, threaten human communities. But the best way for solving of these problems is sustainable tourism development. Sustainable tourism development is the leader of all resources management by the way that can remove economic and social necessaries and establish caltural harmony and life protection systems with increasing of fairness in development, recovery of communities life quality and creation of environ-mentally best quality. Th erefore recovery of environmental management of touristy facilities for decreasing of tourism damages is the first step for reaching to sustainable tourism development targets.