رهيافت هايي از معماري اقليمي گذشته جهت طراحي معماري امروزه (نمونه موردي شهر كرمانشاه)

چند دهه از مطرح شدن معماري پايدار مي گذرد و راهكارهاي بسياري، توسط آن براي حل بحران هاي معاصر ارائه شده است؛ ولي همچنان مشكلاتي در سر راه ايجاد معماري پايدار وجود دارد . به نظر مي رسد كه با رفع موانع از طريق توجه به ارزش ها و ويژگي هاي معماري بومي، مي توان آن را كامل نمود . چرا كه با توجه به آثار معماري بومي ومستندات كتابخانه اي، اين بناها در زمان ومكان خود به خوبي با اهداف رويكرد پايداري، مطابقت مي كردند؛ در شكل گيري معماري بومي، برخي روابط اجتماعي و اقتصادي با محيط طبيعي و نمادهاي فرهنگي ماهرانه انعكاس مي يابد. بدين ترتيب پيوستگي موضوعات مورد نظر معماري پايدار در معماري بومي قابل مشاهده است. مسلماً معماري بومي (مربوط به گذشتة كشورمان ) در زمان و مكان خودش پايدار بوده و تكرار آن امري بيهوده است . پايداري به معني ايجاد فرآيندي قابل تكرار مي باشد و مفهومي است كه بيشتر به عنوان اندازة ارزش يك روش به كار برده مي شود . با اين نگرش، درك اصول وارزشهاي تكرارپذير معماري بومي، بسيار با ارزش ميباشد. روش اين پژوهش مبتني بر اساس مطالعات كتابخانه اي و ميداني است و رويكردي توصيفي-تاريخي دارد. بعضي از اهداف اين پژوهش كاهش استفاده از انرژي هاي فسيلي و حفظ محيط زيست، استفاده مناسب از شرايط اقليمى و فرهنگي هر منطقه و استفاده ازمصالح بومى است و با ساخت، اجرا و طراحي معماري بر مبناي معماري پايدار و مولفه هاي آن ميسر ميشود. نتايج به دست آمده از اين پژوهش به درك اهميت نقش معماري بومي در ايجاد رويكرد پايداري در معماري منجر ميشود.اين پژوهش سعي دارد تا بداندچگونه مي توان با الگو برداري از معماري بناهاي مسكوني پيشين به راهكارهايي براي طراحي ساختمان معاصر با رويكرد پايدار رسيد.