بررسي مولفه هاي پايداري زيست محيطي در تبيين الگوي طراحي مجموعه هاي تفريحي توريستي

امروزه توسعه پايدار با هدف تامين زندگي پايدار براي انسان ها و حفاظت از سامانه هاي زيستي مطرح شده و سرلوحه برنامه هاي توسعه در اقصي نقاط جهان گرفته است، ايران نيز از اين مقوله مستثني نيست. محيط هاي طبيعي بكر يا حوزه هاي حفاظت شده محلي مناسب براي اكوتوريسم به شمار ميروند. توسعه توريسم در اين محل ها همچون تيغ دو لبه است چرا كه ازيك سو، توسعه ممكن است منجر به از بين رفتن حوزه هاي حفاظت شده شودو از سوي ديگر داشتن شناخت كافي درباره قابليت هاي منطقه براي كنار آمدن با توريسم از ديدگاه محيطي، اجتماعي و اقتصادي آگاهي درباره انتظارات مردم بومي و انتظارات توريست ها از الزامات برنامه ريزي براي داشتن اكوتوريسم پايدار است. با توجه به ارتباط عميق معماري به عنوان عنصري واسطه با فرهنگ، هنر، محيط طبيعي و همچنين اهميت وجود مجموعه هاي تفريحي توريستي در ميزان جذب توريست در سطوح مختلف منطقه، شهر وكشور، ضرورت توجه به معماري و طراحي چنين مجموعه هايي در راستاي توسعه توريسم پايدار احساس مي شود. هدف اصلي اين پژوهش، بررسي و ارائه¬ي راهكارهايي است كه بتواند با طراحي اين مجموعه دركاهش تعرضات درمحيط هاي طبيعي واثرات زيست محيطي مؤثر واقع شود. روش تحقيق براي انجام اين پژوهش به صورت توصيفي- تحليلي مي باشد. نتايج به دست آمده نشان مي دهد به كارگيري شيوه هاي مختلف معماري، به ويژه بهره گيري و بررسي شاخصه هاي اصول جديد معماري پايدار، چگونگي طراحي چنين مجموعه هايي به طور مستقيم در كاهش ميزان خسارت به محيط هاي طبيعي مؤثر است ارا ئه ي طرح هاي سازگار با طبيعت مي تواند به طور عملكردي باعث ترغيب الگوهاي صحيح رفتاري دربرخورد با طبيعت و منابع طبيعي محدود مورد نياز نسل هاي آينده شود.