بازتاب فرهنگ پوششي در ادبيات ايران (با نگاهي به مثنوي معنوي)

پوشاك مردم جامعه با استفاده از مجموعه علائم مادي، نظام ارتباط فرهنگي ويژه‌اي را در ميان آنان برقرار مي‌كند. گاهي ارزش‏هاي نمادين موجود در جامعه‌هاي گوناگون در قالب لباس افراد نمايان گردد و نقش مهم و برجسته‌اي در پاسداري از هويت اجتماعي و فرهنگي آن‌ها و دوام بخشيدن بدان در طول زندگي تاريخي نسل‌ها ايفا مي كند. يكي از راه‏هاي تبيين و تشريح جايگاه پوشاك و لباس در فرهنگ ما بررسي بازتاب و انعكاس اين موضوع در تاريخ و ادبيات ايران است. مسئله‏اي كه اگر به درستي شناخته شود، به درك و تعميق اين مهم در تاريخ و فرهنگ ما و گسترش فرهنگ‌ سازي موثر در اين زمينه منجر خواهد شد. بنابراين ادبيات و لباس، به عنوان گذشته، حال و آينده اين فرهنگ مي‌تواند در زمينه جمع‌آوري مستندات تاريخي لباس و پوشاك در ايران و ايجاد ذهنيت‌هايي براي طراحان و سازندگان كارساز و راهگشا باشد. اين پژوهش با رويكردي توصيفي تحليلي و با استفاده از مستندات كتابخانه‌اي تهيه شده است، و به طور كلي هدف از انجام اين پژوهش شناسايي عمق و تنوع الفاظ و معاني واژگان و اصطلاحات لباس و پوشاك در مثنوي معنوي و شناسايي اهميت پوشاك در مثنوي معنوي مي‌باشد.