بررسي روايت‌شناسانۀ مثنوي «رعنا و زيبا» براساس نظريۀ گرماس

كنش گفتماني، زنجيره‎هاي روايي و مربّع معناشناسي گرماس از دستاوردهاي شيوه ساختارگرايي در مطالعات ادبي هستند كه انگيزۀ اعمال و رفتار و تفكّرات شخصيتّهاي داستان را مشخّص مي‎كنند و روابط ساختاري را كه در معنا نهفته است آشكار مي‎كنند. بنابراين، در مقاله پيش رو تلاش شده است تا كنشگران شش‎گانه، زنجيره‎هاي روايي سه‎گانه و مربّع معناشناسانۀ منظومۀ غنايي «رعنا و زيبا» اثر شعلۀ گلپايگاني شاعر شيعه مذهب و خوش طبع قرن دوازدهم هجري، با تكيه بر نظريّات گرماس، بررسي و تحليل شود. هدف از نگارش اين پژوهش دست يافتن به ميزان انطباق اين اثر با نظريات سه‎گانۀ گرماس «الگوي كنشي» و «زنجيره روايي»، «مربع معناشناسي» است. اين پژوهش كه به شيوۀ كتابخانه‎اي و بر مبناي توصيف و تحليل انجام شده، اين نتيجه را در برداشته كه داستان «رعنا و زيبا» از الگوي ساختاري و روايي كاملي برخوردار است و در قالب نظريـّه‌ ساختارگرايانه و معناشناسانۀ گرماس قابـل بررسي و ارزيابي است.